malarstwo Flashcards

Question

Julian Fałat Krajobraz zimowy z rzeką

Answer 1

Obraz został namalowany w 1907 roku farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 201 x 77 cm. Brzegi rzeki zimą to jeden z najczęściej podejmowanych przez Fałata tematów. W dziele – poprzez eksponowanie pustych przestrzeni, odważną asymetrię kompozycji i skłonność do syntezy formy – ujawniają się wpływy grafik japońskich. Cienie nakładane chłodnymi barwami stanowią dziedzictwo impresjonizmu. Z dzieła emanuje atmosfera ciszy. Otwarty kadr kompozycji może sugerować bezkres natury i jej panteistyczny wymiar. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie

Answer 2

będącego pod istotnym wpływem malarstwa Edvarda Muncha, a także dzieł literackich Stanisława Przybyszewskiego, uwidocznił się symbolizm, czego przykładami są obrazy Demon oraz Autoportret z maskami. Początkowo artysta stosował ciemną kolorystykę. Około 1911 roku zaczął stosować intensywne kontrasty barwne i jaskrawy koloryt, czego przykładem jest obraz Promienny zachód słońca.

Answer 3

przedstawia korowód nagich postaci namalowanych płomienną czerwienią, barwą symbolizującą tu namiętność. Jedna z kobiet – wcielenie kobiety fatalnej – trzyma w rękach głowę mężczyzny. Korowód ten zdaje się zmierzać ku zatraceniu, co wraz z kontrastową kolorystyką buduje katastroficzną wymowę obrazu

Answer 4

który malował dzieła o charakterze symbolicznym. Pomysły czerpał z literatury, ale najbardziej z własnej wyobraźni i świata marzeń. Przedstawiał sylwetki dzieci w towarzystwie animizowanych marionetek, lalek i kukiełek. Tak dzieci, jak i lalki naśladowały sytuacje i zachowania charakterystyczne dla ludzi dorosłych, zmagały się z przerastającymi je problemami. Wojtkiewicz stworzył świat utrzymany w stylistyce ponurej baśni. Posługiwał się przy tym deformacją często graniczącą z groteską.

Answer 5

Obraz należy do cyklu Ceremonie. Ewangeliczna scena odnosi się do wezwania Chrystusa: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie”. W rzeczywistości odbiega od wszelkich konwencji ikonograficznych. Smutnego Chrystusa o rudych włosach otacza gromadka dzieci. Wyglądają jak postacie z baśni lub figurki lalek, co kontrastuje z ich znudzeniem i zmęczeniem. Atmosfera sceny i jej „nierzeczywistość” sprawiają wrażenie, jakby widz wkraczał w krainę baśni, choć figurki te uosabiają uczucia i emocje dorosłych.

Answer 6

Bezpośrednią inspiracją powstania obrazu był utwór francuskiego pisarza Marcela Schwoba o tym samym tytule, przetłumaczony przez Zenona Przesmyckiego (Miriama) i zamieszczony w jednym z numerów „Chimery”. Autor wiersza nawiązał do znanego z historii wydarzenia – wyprawy krzyżowej dzieci, jaka miała miejsce w XIII wieku. Poeta pisał: „I nie wiem, przez jakie czarnoksięstwo wywabiono z domów rodzicielskich przeszło siedem tysięcy dzieci […]. Nie mają co jeść; nie mają żadnej broni […]. Opowiadają, że idą do Jeruzalem, aby zdobyć Ziemię Świętą […]. Te dzieci zginą […]”. Przejęty artysta stworzył wzruszający obraz przedstawiający niedolę dzieci wyrwanych z domów i popędzonych na długą wędrówkę pod ciężkim niebem. Obraz utrzymany jest w barwach ziemi dla podkreślenia nastroju smutku wywiedzionego z filozofii Arthura Schopenhauera. Pielgrzymujące dzieci stały się symbolem tułaczki ludzi przez życie, pozbawionej dającego się osiągnąć celu. Otwarta kompozycja i nieznacznie zaokrąglony horyzont sugerują powszechność sytuacji, w jakiej się znalazły. Życie ludzkie jawi się tu więc jako posępny korowód zmierzający ku śmierci. Obraz został namalowany w 1905 roku farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 91 x 91 cm. Znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie

Answer 7

najpełniej uzewnętrzniło się w twórczości: Włodzimierza Przerwy Tetmajera, Kazimierza Sichulskiego oraz Teodora Axentowicza. Przeważnie ukazywano wieś małopolską, gdyż malarze często uczestniczyli w plenerach w podkrakowskich Bronowicach, gdzie osiadł Włodzimierz Przerwa Tetmajer, ożeniwszy się z tamtejszą chłopką. Jego ślub stał się areną scen rozgrywanych w Weselu Stanisława Wyspiańskiego. Interesowano się również wsią ukraińską i huculszczyzną, czyli życiem górali zamieszkujących tereny Karpat Wschodnich. Pogodne przedstawienia scen z życia wsi, np. ludowych obyczajów, tańców, ukazywały ten świat jako barwny i pociągający.

Answer 8

– związany zarówno z Krakowem, jak i Lwowem – był zainteresowany huculskimi obyczajami, obrzędami ludowymi i religijnymi. Fascynację tę zapoczątkowała podróż, którą odbył do zachodniej części Ukrainy wraz z przyjaciółmi, a czego owocem są m.in. Wesele huculskie i liczne portrety mieszkańców regionu, w tym dzieci.

Answer 9

był Ormianinem, urodzonym na terenie dzisiejszej Rumunii. W jego twórczości pojawiają się sceny wiejskie związane z ludowymi obrzędami, takimi jak np. procesje lub zabawy. Malarz koncentrował się na scenach rodzajowych i potrafił oddać emocje towarzyszące obrzędom. Kołomyjka – bardzo dynamiczny taniec ludowy – jest odzwierciedleniem radości życia. Axentowicz był też znakomitym portrecistą, szczególnie znanym z licznych, wykonanych techniką pastelu portretów pięknych kobiet

Answer 10

Obraz z 1895 roku namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 113 x 85 cm przedstawia ludowy taniec Hucułów. Wśród wszystkich prac Axentowicza wyróżnia się dynamizmem kompozycyjnym, a także wyraźną fakturą malarską, w której widoczne są ruchy pędzla prowadzonego w wielu kierunkach. Cechą kompozycji obrazu jest też otwartość – jakby przypadkowe kadrowanie, co może kojarzyć się z malarstwem impresjonistów. Motyw ten artysta podejmował wielokrotnie w różnych technikach. Obraz malowany był prawdopodobnie pośpiesznie i szkicowo, ale cechuje go starannie dobrana kolorystyka, w której dominuje biel, widoczne są odcienie brązu i akcenty czerwieni. Dzieło znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Answer 11

współistnieją wpływy impresjonizmu i symbolizmu. Artystka kształciła się w Krakowie i w Monachium, a na stałe osiadła w Paryżu. Inspirowały ją zarówno barokowe płótna Diego Velázqueza, jak i malarzy XIX stulecia – Éduarda Maneta, Berthe Morisot i Jamesa Abotta McNeila Whistlera. Tworzyła obrazy olejnena płótnie i na tekturze. Najczęściej malowała portrety psychologiczne, w tym wizerunki dzieci, takie jak np. Imieniny Babuni, Dziewczynka z chryzantemami, W oranżerii oraz Portret chłopca w gimnazjalnym mundurku. Była mistrzynią ukazywania ulotnych stanów emocjonalnych. Udawało jej się uchwycić melancholię na twarzach młodych modeli, wywołaną być może stopniowym wkraczaniem w dorosłość. Malowała także autoportrety, w których niekiedy uzyskiwała efekt non finito, oraz obrazy przedstawiające wnętrza pracowni i widoki z okna. Nastrojowość jej obrazów bliska jest symbolizmowi, a kolorystyka z przewagą szarości, srebrzystości i brązów została zaczerpnięta z doświadczeń monachijskich. Stosowała zazwyczaj kilka barw, ale podążając tropem Morisot i Whistlera, rozbudowywała skalę zharmonizowanych tonów. Z impresjonizmem łączy się przede wszystkim technika swobodnego nakładania farby drobnymi dotknięciami pędzla, eksponowanie zróżnicowanej faktury, a także fascynacja światłem, które w jej późniejszych pracach zdaje się niemal rozmywać formę.

Answer 12

Obraz ten artystka malowała w latach 1888–1889 farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 60 x 97 cm. Smutna dziewczynka w białej sukience z kwiatkami rączce przyszła złożyć życzenia babci, ale ta wydaje się jej nie zauważać, pochylona nad ręczną robótką. Z obrazu emanuje smutek i melancholia. Postać dziewczynki została wyeksponowana na pierwszym planie. Uwagę przykuwa jej biała sukienka, która w rzeczywistości kryje całe bogactwo barw ciepłych i chłodnych. Obraz jest malowany drobnymi plamami barwnymi z całkowitym wyeliminowaniem konturu, jak większość innych obrazów artystki. Dzieło znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Answer 13

Obraz namalowany w 1894 roku farbami olejnymi na tekturze o wymiarach ok. 69 x 89 cm uważany jest za jeden z najbardziej zagadkowych portretów dzieci, które powstały w okresie Młodej Polski. Uwagę przykuwają smutne, błyszczące oczy dziewczynki ukazanej na neutralnym tle. Boznańska ukazała przelotny stan duszy modelki. Artystka była prawdziwą mistrzynią w doborze barw, a wykorzystywane przez nią szarości są wysublimowane – najczęściej powstawały w wyniku mieszania barw dopełniających. Dwa lata po powstaniu dzieła jeden z krytyków w popularnym w Paryżu periodyku zauważył, że nastrój smutku i tajemnicy, jaki niesie obraz, zbliżony jest do wierszy Maurice’a Maeterlincka – poety bardzo cenionego przez artystkę. Obraz ma charakter symboliczny, o czym świadczą trzymane przez dziewczynkę jesienne, białe kwiaty. Dzieło znajduje się w Muzeum Narodowym w Krakowie

Answer 14

Był wykładowcą zarówno Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, jak i później – Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Malował pejzaże w scenerii zimowej oraz wiosennej, które cechuje przyciemniona gama barwna. Realistycznie oddane elementy natury urastały w jego obrazach do rangi symboli. Dzieła Ruszczyca cechowały dramatyzm i ekspresyjność

Answer 15

Artysta, heroizując pracę chłopa, ukazał odwieczne zmagania człowieka z naturą pod nieprzyjaznym, pełnym skłębionych chmur niebem. Wieśniacy pracujący w polu stali się bohaterami takimi samymi jak powstańcy lub żołnierze walczący o niepodległość. Obraz z 1898 roku został namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 2,2 x 1,6 m. Artysta poprzez nieznaczne zaokrąglenie linii horyzontu uzyskał wrażenie uniwersalności przekazu. Konkretne miejsce ukazane w obrazie – majątek Ruszczyca w Bohdanowie – staje się tym samym metaforą całej ziemi, którą zgodnie z biblijnym nakazem oracz czyni sobie poddaną. Już w czasach Młodej Polski Zenon Przesmycki (Miriam) widział w nim alegorię egzystencji ludzkiej, a Cezary Jellenta – przedstawienie niezmiennych praw natury. Antoni Chołoniewski odczytywał dzieło jako ilustrację neoromantycznej wizji człowieka, który funkcjonuje między ziemią a niebem, co odnoszono do utworów Adama Mickiewicza. Doszukiwano się w nim także wpływów filozofii Friedricha Nietzschego – zwłaszcza wprowadzonego przez filozofa pojęcia wola mocy, której przejawem jest siła jednostki i wytrwałość w zwalczaniu przeciwności. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie

Answer 16

Aleksander Gierymski, Władysław Podkowiński i Józef Pankiewicz. Środowisko to reprezentowali także: Kazimierz Stabrowski, Konrad Krzyżanowski i Edward Okuń.

Answer 17

to malarze, w których twórczości już ok. 1890 roku pojawiły się recepcje impresjonizmu. Obaj kształcili się w szkole Wojciecha Gersona, a potem studiowali w akademii w Sankt Petersburgu. Każdy z nich dobrze poznał warsztat realisty, a w 1889 roku obaj wyjechali do Paryża, gdzie odbywała się wystawa dzieł Claude’a Moneta. W Paryżu obaj twórcy mieszkali w dawnej pracowni Józefa Chełmońskiego, ale po dziesięciu miesiącach brak środków zmusił ich do powrotu do kraju.

Answer 18

Przed wyjazdem Pankiewicz namalował Targ na jarzyny na Placu Żelaznej Bramy w Warszawie, za który dostał nagrodę na Wystawie Powszechnej. Obraz ten, mimo realistycznej formy, zdradzał już zamiłowanie młodego malarza do zróżnicowanej, intensywnej kolorystyki. W stolicy Francji, pod wpływem impresjonizmu namalował Targ na kwiaty przed kościołem La Madeleine. Latem 1890 roku Pankiewicz namalował kilka impresjonistycznych pejzaży z okolic Kazimierza nad Wisłą, czego przykładem jest Wóz z sianem, ale bezpośrednia inspiracja impresjonizmem była tylko epizodem w jego twórczości. Przyjaźń z Feliksem Mangghą Jasieńskim przyniosła nową fascynację – sztukę japońską. Od Jasieńskiego wypożyczał rekwizyty, które posłużyły mu do namalowania kilku wersji Japonki – portretu żony artysty ubranej w kimono, z fryzurą wzorowaną na przedstawieniach kobiet z drzeworytów japońskich. Artysta zasłynął także jako twórca nastrojowych nokturnów, takich jak np. Dorożka w deszczu

Answer 19

Obraz został namalowany w 1890 roku farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 129 x 94 cm. Jest to przedstawienie biegnącej w głąb ulicy, przy której rozstawione są kramy z kwiatami. Światło pada z prawej strony od góry, rzucając refleksy na stroje przechodniów i wydobywając barwy kwiatów. Artysta zrezygnował z kolorytu lokalnego. Partie oświetlone ukazywał w ciepłych, a zacienione w chłodnych barwach. Błękitu używał także dla oznaczenia dalszych planów. W celu uwypuklenia koloru stosował kontrasty dopełnieniowe, np. w załomach muru klasycystycznego kościoła widać wyraźnie przeciwstawienie ugrów i kadmowych żółcieni rozbielonemu błękitowi. W ten sposób, plamą barwną, artysta oddał strukturę budowli z jej kolumnadą. Plamy barwne wibrują, a powietrze zdaje się drgać. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Poznaniu

Answer 20

Pogłębiony psychologicznie wizerunek siedmioletniej Józi Oderfeldówny jest cennym wkładem artysty w dorobek polskiego symbolizmu. Namalowany w 1897 roku farbami olejnymi na płótnie obraz od momentu powstania jest uważany za jeden z najpiękniejszych portretów w malarstwie polskim przełomu XIX i XX wieku. Modelka to córka znanego prawnika i kolekcjonera sztuki, który, zamawiając obrazy u utalentowanych malarzy – m.in. Podkowińskiego i Pankiewicza, starał się wspomagać ich finansowo. Dziewczynka wydaje się być świadoma sytuacji pozowania. Stoi pełna gracji, wdzięcznym gestem opiera dłoń o krzesło. Jest spokojna i nieco zamyślona. Artysta skupia się na oddaniu elegancji i uroku małej modelki. Porcelanową cerę okalają fale złocistych włosów, co kontrastuje z bardzo intensywną czerwienią szykownej sukni z bufiastymi rękawami, ozdobionej na ramieniu kokardą. Jej fałdy zostały zaznaczone odcieniami szarości wpadającej w czerń. Użycie tak nasyconej czerwieni dobrze wpisuje się w ówczesną modę na ten kolor, zainspirowaną czerwienią z japońskich drzeworytów. Pankiewicz rozmywa kontury i oświetla całość nieco zamglonym światłem padającym z prawej strony. Uwagę przykuwają oczy Józefy oraz jej delikatny, nieco tajemniczy uśmiech. Obraz o wymiarach ok. 58 x 77 cm znajduje się w Muzeum Narodowym w Kielcach.

Answer 21

Podkowiński po powrocie z Paryża spędził kilka letnich miesięcy w posiadłości przyjaciela w Mokrej Wsi, obok której leżało Chrzęsne, majątek Kotarbińskich, niedaleko podwarszawskiego Wołomina. Tam powstało kilka obrazów o wyraźnie impresjonistycznym charakterze, a wśród nich Sad w Chrzęsnem, Mokra Wieś oraz Dzieci w ogrodzie. Podkowiński, zafascynowany twórczością Claude’a Moneta, próbował ten sam motyw podejmować w różnych sceneriach. Charakterystyczne dla okresu, w którym czerpał artysta z impresjonizmu, są efekty luministyczne, posługiwanie się skalą barw chromatycznych oraz uwzględnianie zmian, jakie w naturze zachodzą pod wpływem światła słonecznego. Stosował autonomię kolorystyczną świateł i cieni. Sumarycznie traktował masy listowia drzew i krzewów, potrafił oddać lśniące powierzchnie wody. Impresjonizm był obecny jedynie w pierwszej fazie twórczości artysty, później zwrócił się ku symbolizmowi. Przypuszcza się, że zwrot ten był spowodowany przeżyciami osobistymi. W zbiorach muzeów w Warszawie i w Krakowie zachowały się szkice przygotowawcze do zaginionego obrazu – Taniec szkieletów. Największy rozgłos przyniósł twórcy obraz Szał uniesień. Artysta, ze względu na chorobę płuc, żył niespełna 29 lat.

Answer 22

Artysta w 1892 roku, krótko po powrocie z Paryża, namalował ten obraz farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 62 x 47 cm. W ogrodowej scenerii, kształtowanej drobną plamą barwną o wyrazistej fakturze, przedstawiono dwóch chłopców. Starszy z nich – z konewką w ręce – to późniejszy wybitny filozof Tadeusz Kotarbiński, natomiast młodszy – Mieczysław – będzie w przyszłości artystą plastykiem, znanym z zaprojektowania Orderu Orła Białego, Polonia Restituta oraz buławy marszałkowskiej Józefa Piłsudskiego. Obraz cechują: wykadrowanie podpatrzonego fragmentu natury, kontrast temperaturowy, a przede wszystkim efekty świetlne, które zabarwiają malowane postacie i naturę barwami dopełniającymi. Dzieło znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie

Answer 23

Pierwsza jest namalowana farbami olejnymi, a druga – akwarelowymi. Na obydwu w perspektywie z lotu ptaka ukazał ulicę widzianą z okna pracowni na poddaszu. Błękitniejący horyzont odbiera dalszym planom lokalny kolor. Koloryt obu obrazów oparty jest na kontrastach temperaturowych. Istotną rolę odgrywa w nich światło.

Answer 24

Obraz został namalowany w 1894 roku farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 2,75 x 3,10 m. Artysta nad jego koncepcją pracował już w Paryżu, być może pod wpływem rozpędzonych koni malowanych przez Józefa Chełmońskiego. W centrum, na rumaku ukazana jest naga kobieta z rozwianymi włosami i wyrazem rozkoszy na twarzy. Rozszalały koń, tocząc pianę z pyska, zdaje się w szalonym pędzie dążyć do zrzucenia kobiety i wraz z nią spada w przepaść. Scena o bardzo zmysłowym charakterze prowokowała odbiorców. Już w momencie prezentacji doczekała się licznych interpretacji. Poeta Kazimierz Przerwa Tetmajer uważał, że rumak wizualizuje szaleństwo pragnień. Postać odczytywano także jako kobietę fatalną, która doprowadza – obrazowanego przez ogiera – mężczyznę do szaleństwa i upadku. W roku powstania obrazu artysta pokazał go na wystawie w warszawskiej „Zachęcie”, po czym publicznie pociął go nożem, co wywołało skandal. Posklejany obraz ostatecznie trafił do zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie

Answer 25

studiował w akademii w Sankt Petersburgu. Jego twórczość wyrosła z konwencji akademickiej. Po studiach wiele podróżował i ostatecznie osiadł w Warszawie, gdzie zasłużył się jako inicjator reaktywacji Szkoły Sztuk Pięknych i jej pierwszy dyrektor. W okresie Młodej Polski tworzył portrety i pejzaże o symbolicznej wymowie połączonej z secesyjną stylizacją.

Answer 26

Obraz namalowany w 1908 roku farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 1,16 x 2,28 m przedstawia portret Zofii z Jakimowiczów Borucińskiej. Upamiętnia kostiumowy Bal Nowej Sztuki zorganizowany przez studentów warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Modelka w długiej szafirowej sukni, której tren układa się w pawi ogon, ukazana jest na tle secesyjnego witrażu. Obraz łączy płynną falistą linię z miękko modelowaną plamą barwną. Ma charakter bardzo dekoracyjny, na co wskazuje także bogata kolorystyka. Dzieło tym samym wpisuje się w stylistykę secesji. Obraz znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie

Answer 27

przyjaciel Stabrowskiego i wykładowca Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, także kształcił się w akademii w Sankt Petersburgu. Znany jest przede wszystkim z bardzo ekspresyjnych portretów. Krzyżanowski w swoich obrazach stosował wyrazisty dukt pędzla i połyskującą fakturę, ale przede wszystkim na uwagę zasługuje uwypuklona charakterystyka postaci, najczęściej pogrążonych w smutku. Malarz łączył wpływy symbolizmu i protoekspresjonizmu.

Answer 28

Obraz ten cechuje tajemniczy nastrój. Samotną postać przedstawił w jasnej sukni, siedzącą na kanapie w ciemnym wnętrzu. Ekspresję pogłębia czarny kot z błyszczącymi ślepiami, który zdaje się wraz z portretowaną nasłuchiwać tajemniczych odgłosów.

Answer 29

Obraz był malowany w latach 1912–1913 farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 1,27 x 1,12 m. Wizerunek schorowanej krewnej artysty ukazanej na krępującym swobodę jej ruchów fotelu staje się metaforą losu ludzkiego, w który nieuchronnie wpisane jest przemijanie. Udręczone spojrzenie kobiety wyrażać może lęk przed nieznanym. Swobodna faktura, a także gama barwna z przewagą czerni i ciemnych brązów skontrastowanych z akcentami jaśniejszej farby, którymi artysta modelował twarz i dłonie Witosławskiej, nasuwają skojarzenie z barokowymi obrazami Fransa Halsa. Dzieło znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie

Answer 30

wyrósł ze środowiska warszawskiego, ale po nauce w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona kontynuował studia w Krakowie i w Monachium. Wsławił się także jako grafik. Malował przeważnie baśniowe i alegoryczno-symboliczne dzieła, których głównym motywem była tajemnicza postać kobieca.

Answer 31

Obraz został namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 111 x 88 cm. Jest to autoportret artysty z żoną Zofią. Wtulona w siebie para kryje się pod czarnym płaszczem mężczyzny. Zza ich sylwetek wyłania się postać starej kobiety, odczytywana jako personifikacja Wojny lub Głodu, która wydaje się niepokoić, wręcz dręczyć małżonków. Postacie namalowane są w sposób akademicki, podczas gdy kłębowisko ornamentalnie potraktowanych skrzydlatych węży w tle kojarzy się z dekoracyjnością secesji. Węże te łączone bywają ze złem i śmiercią. Obraz był malowany w latach 1917–1923, odczytywany jest więc jako reakcja artysty na wydarzenia związane zarówno z I wojną światową, jak i wojną polsko- -bolszewicką z 1920 roku. Dzieło znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.

Answer 32

Obraz W altanie jest to studium, które charakteryzuje realizm w sposobie obrazowania, ale równocześnie bogactwo barw wynikających z wnikliwej obserwacji zjawisk i wpływu światła słonecznego na przedstawione przedmioty. Został namalowany w 1882 roku farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 1,48 x 1,37 m. W altanie ogrodowej odbywa się spotkanie towarzyskie. Wokół dwóch stołów siedzą jego uczestnicy. Bohaterowie obrazu są wytwornie ubrani w kostiumy z XVIII wieku. Ich wykwintne peruki mają charakter rokokowy, a cała scena przypomina przedstawienia w typie fête galante. Paleta barw jest bogata, utrzymana w jasnej tonacji. Wielobarwne stroje i roślinność rozświetlane są przez promienie, które przenikają poprzez prześwity altany, tworząc refleksy barwne. Obraz Gierymskiego jest połączeniem malarstwa akademickiego z fascynacją światłem zbieżną z poszukiwaniami impresjonistów. Znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie

Answer 33

Artysta namalował w 1908 roku obraz Kabaret Szalony. Oryginał się nie zachował, ale powstały na jego podstawie dwie inne wersje, z których jedna zdobi do dziś Jamę Michalikową, a prezentowana na ilustracji znajduje się w Muzeum Literatury w Warszawie. Obraz został namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 2,04 x 1,47 m. Przedstawia twórców Zielonego Balonika, którzy w korowodzie podążają w kierunku księżyca, gdzie wita ich legendarny czarnoksiężnik, Jan Twardowski. Na faunie z głową Leona Wyczółkowskiego siedzi współtwórca i konferansjer kabaretu, Stanisław Sierosławski. W centrum obrazu widać Tadeusza Boya Żeleńskiego – twórcę wielu satyrycznych tekstów do kabaretu. Z wielkimi nożycami w dłoniach wznosi się Karol Frycz – malarz i scenograf, a nieco niżej od niego – Jan Stanisławski. Na drewnianym koniku cwałuje malarz – Witold Wojtkiewicz. W prawym górnym narożniku zniekształcony ptak – to Feliks Manggha Jasieński, słynny kolekcjoner, miłośnik kultury japońskiej, stąd jego przydomek – Manggha

malarstwo Flashcards

(57 cards)