Vökvi - elektrólýtar Flashcards
(40 cards)
Ástæður truflana á vatns- og elektrólýtabúskap
Truflanir á vatns- og elektrólýtabúskap geta verið af tveimur ástðum:
- Ójafnvægi milli inntöku og taps.
- Færslu vatns eða elektrólýta milli líkamshólfa.
Hvað er styrkur elektrólýta í sýni?
Styrkur er hlutfall heildarmagns efnis og vökvarúmmáls.
Vatnsmagn í líkama fullorðinna kvenna
50-55%
Vatnsmagn í líkama fullorðinna karla
60-65%
Vatnsmagn í líkama barna
75-80%, lækkar með aldri.
Hverju er vatnsmagn líkamans háð?
Aldri, kyni og fitumagni.
Hvernig dreifist rúmmál vökvahólfanna?
2/3 vökva eru í innanfrumuvökva (IFV).
1/3 vökva er í utanfrumuvökva (UFV). Þar af eru 3/4 í interstitial vökva og 1/4 í plasma.
Vökvaflæði um frumuhimnu
Frumuhimnur eru hálfgegndræpar. Vatn flæðir óhindrað á milli IFV og UFV, en flæði vatns yfir frumuhimnur er stjórnað af osmótískum þrýstingi. Osmótískur þrýstingur er alltaf sá sami báðum megin frumuhimnu (leitast eftir jafnvægi), nema í nýrum (epithelfrumum og umhverfi þeirra, nýrnavef)
Hvað stjórnar dreifingu UFV milli plasma og interstitial vökva?
Dreifing utanfrumuvökva stjórnast af hýdróstatískum og onkótískum þrýstingsmun (Starling kröftum) á milli þessara hólfa, þ.e. plasma og interstitial vökva.
Við slagæðaenda háræðar er hýdróstatískur þrýstingur meiri en onkótýskur þrýstingur, svo að vökvi og uppleystar smáagnir þrýstat út í interstitial vökvann. Þær uppleystu agnir blóðs sem komast ekki greiðlega úr háræðunum (prótein fyrst og fremst), þ.e. þær agnir sem fara ekki úr háræðum fyrir tilstilli hýdróstatísks þrýstings, valda onkótískum þrýstingi. Eftir því sem nær dregur bláæðaenda háræðar verður hýdróstatískur þrýstingur minni og onkótískur þrýstingur meiri, svo að vökvi og uppleystar smáagnir fara aftur inn í háræðina bláæða megin.
Hverjar eru aðaljónir UFV?
- Natríum
- Kalíum
- Kalsíum
- Klóríð
- Bíkarbónat
Athuga ber að lítið er um prótein í interstitial vökva.
Hverjar eru aðaljónir IFV?
- Kalíum
- Kalsíum
- Fosföt
- Súlföt
- Prótein
Hvað myndar osmótískan þrýsting?
- Elektrólýtar
- Glúkósi
- Þvagefni
- Önnur framandi efni (t.d. við eitranir metanól og etýlen glýkól).
Athuga ber að lyf hefur ekki áhrif á osmótískan þrýsting!
Prótein eru <0,5% af osmótískum þrýtingi og hafa engin praktísk áhrif á hann vegna þess hversu stór og fá þau eru, en þau eru mikilvæg fyrir onkótískan þrýsting.
Hvað er S-osmólalítet og til hvers er það notað?
Osmólalítet er heildarfjöldi uppleystra jóna og sameinda í sermi.
S-osmólalítet er mælt til þess að greina elektrólýtatruflanir, eitranir og getu nýrna til að concentrera þvag.
Við hvaða aðstæður sést hækkað osmólalítet?
- Hypernatremiu
- Hækkun á urea
- Hyperglycemiu
- Eitranir
Við hvaða aðstæður sést lækkað osmólalítet?
- Hyponatremiu
Hvað stjórnar mestu um vökvabúskap líkamans, sérstaklega hvað varðar vatnsinntöku?
Þorstatilfinning stjórnar helst vökvainntöku, en hún kviknar bæði við hækkun osmólalítets og líka við minnkun plasmarúmmáls. (=> Aukningur verður á styrk efna, þurfum þá meiri vökva til að jafna út.)
Hvað stjórnar mestu um vatnsútskilnað úr líkamanum?
Arginin vasopressin (AVP) = Antidiuretic hormone (ADH) stjórnar helst vatnsútskilnaði.
Frásog vatns er mest í nærpíplu (70-80%), en þar frásogast það með natríumi.
Afgangur vatns frásogast í safngöngunum undir stjórn AVP.
AVP veldur auknu vökva-retention í líkamanum svo að magn vatns eykst (minna útskilið um nýru).
Hvað sjórnar/hefur áhrif á AVP seytun?
- Osmóviðtakar í undirstúku örva seytun AVP ef um 1% aukning hefur orðið í osmólalíteti.
- Rúmmálsviðtakar örva seytun AVP ef að >5% minnkun hefur orðið í plasmarúmmáli og er þetta öflugt svar.
- Lágþrýstingur
- Angiotensin II
- Stress (sársauki, aðgerð)
- Ógleði og uppköst.
- Lyf (t.d. morfín, nikótín, súlfonýlurea, barbitúröt)
Natríum
Það eru um 3500 mmól af natríumi í líkamanum og eru 75% skiptanlegt. Restin er fast í beinum.
Styrkur natríums í UFV er 137-145 mmól/L, en styrkur natríums í IFV er 4-10 mmól/L.
85-90% natríums er í UFV.
Natríumgildi er haldið mjög söðugu í líkamanum (1,5%).
Tap um nýru, húð og meltingarveg er ekki mikið miðað við inntöku natríums.
Stjórnun á natríumbúskap
Natríumjafnvægi er mest stjórnað með útskilnaði natríums um nýru.
70% natríums sem síast í glomeruli er frásogað í nærpíplu.
25% er frásogað í ascending hluta Henle-lykkju.
5% kemst til fjærpíplu (DCT), en þar er frásogi natríums stjórnað af renín-aldósterón kerfinu. (Við natríumskort og minnkað plasmarúmmál verður aukin seytun á renini frá nýrum. Renin virkjar angiotensinogen í angiotensin I, sem breytist í angiotensin II, en það veldur aukinni losun aldósteróns frá nýrnahettum. Aldósterón eykur frásog natríums í fjærpíplum þannig að minna er skilið út af natríumi og styrkur þess eykst í blóði.)
Atrial natriuretic peptide (ANP) er mótverkandi við aldósterón, þ.e. það veldur auknum útskilnaði á natríumi. (Ef blóðrúmmál er of mikið veldur það aukinni teygju á gáttaveggi hjartans svo að seytun verður á ANP.)
Natríum er aðaljónin í UFV og náið samband er milli natríums og rúmmáls UFV, en natríum stjórnar rúmmáli UFV hvað mest.
Vantsinntaka og vatnstap miðast við að halda Na+ þéttni í UFV eðlilegri.
Vert er að muna að stýring á osmólaliteti UFV er miklu fljótari og nákvæmari en stýring rúmmálsins. Vatnsflæði yfir himnur gerist mjög hratt og osmóviðtakar eru næmir
Hypernatremia
Eðlileg gildi natríums í UFV er 137-145 mmól/L (4-10 mmól/L í IFV).
- Væg hypernatremia er með natríumstyrk 146-150.
- Meðal hypernatremia er með natríumstyrk 151-159.
- Mikil hypernatremia er með natríumstyrk 160 eða hærra.
Hypernatremia er sjaldgæfari en hyponatremia.
Orsakir hypernatremiu
Hypernatremia getur orsakast af:
- Vatnstapi (vegna minnkaðrar inntöku eða aukins taps)
- Vatns- og salttapi, en þá meira vantstap (diuresa eða svitatap og niðurgangur í börnum)
- Aukinni inntöku natríums (gjöf natríumbíkarbónats, nærdrukknun í söltum sjó)
- Minnkaður útskilnaður natríums (aukin mineralkortikóíð virkni)
Einkenni hypernatremiu
- Þorsti
- Lystarleysi
- Máttleysi
Dehydration - minnkað rúmmál UFV
Þegar það er hreint vatnstap, þ.e. bara tap á vatni að þá flæðir vatn úr IFV í UFV, vegna þess að osmóstyrkur UFV eykst (osmólality eykst), svo að bæði rúmmál UFV og IFV minnkar.
Hins vegar ef það verður tap á vatni og salti saman að þá verður engin breyting á osmóstyrk, svo að ekkert vatn flæðir úr IFV í UFV og þá minnkar bara rúmmál utanfrumuvökvans. Þetta kallast dehydration.