malarstwo Flashcards
(3 cards)
W pierwszej połowie XIX wieku zainicjowano głębokie przemiany w malarstwie pejzażowym.
Artyści najpierw w plenerze szkicowali konkretne fragmenty natury,
analizowali światłocień, by potem kończyć swoje obrazy w pracowniach. Podchodzili
do prezentowania natury w sposób obiektywny, nie idealizowali. Malowali pejzaże
topograficzne, to znaczy ukazujące konkretne miejsca. Mogły być one ze sztafażem
figuralnym i animalistycznym lub bez niego, a partią nieba interesowali się w równym
stopniu, jak tym, co jest poniżej horyzontu. W twórczości realistów istotne znaczenie
miały sceny rodzajowe z życia chłopów oraz robotników, przedstawiające etos ich pracy. Wiązało się to z przekonaniem, że człowieka należy ukazywać w środowisku i w scenerii
wydarzeń codziennych, nawet jeśli była to tematyka, która dotychczas nie cieszyła się
zainteresowaniem twórców, a taki sposób przedstawiania szokował odbiorców.
portrety malowane przez realistów
Realiści malowali też portrety, ale w sposób nieidealizujący modela. Niektórzy tworzyli
akty, często o bardzo prowokacyjnym charakterze, przedstawiając postacie w sposób
naturalny, ukazujący niedoskonałości ich ciał.
Równolegle do zmian w zakresie treści
następowały przemiany w formie dzieł.
Artyści upraszczali kompozycję obrazów i rezygnowali z przesadnie żywych barw. Posługiwano się najczęściej kolorytem lokalnym,
z przewagą barw złamanych, oraz skalą barw ziemi. Realiści nie upiększali malowanych
motywów. Często prezentowali ciemne strony życia zarówno te zaobserwowane na wsi,
jak i w mieście. Nie u wszystkich artystów, których nazywa się realistami, tendencje te
wystąpiły równocześnie i w jednakowy sposób.
