Claude Monet Flashcards
(9 cards)
Claude Monet Impresja, wschód słońca
Obraz z 1872 roku to pejzaż morski ze sztafażem. Przedstawia zatokę portową w Hawrze uchwyconą
o świcie z okna hotelu. Został namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 63 x 48 cm.
Znajduje się w Musée Marmottan Monet w Paryżu. Powstał techniką alla prima, o czym świadczy
cienka warstwa farby na płótnie. Artysta zastosował czyste kolory w skali barw chromatycznych,
różnicując temperaturę świateł i cieni. Wyeksponowanie w centrum tarczy słonecznej, zaznaczonej
oranżem ponad taflą wody, skutkuje efektem contre-soleil. Promień słoneczny odbija się w wodzie
w postaci pomarańczowych refleksów, podczas gdy pozostałe, zacienione partie morza budowane
są plamkami błękitu, zieleni i turkusu. Marina została namalowana pociągnięciami pędzla
pozostawiającymi wyraźny dukt. Monet w tej marynistycznej scenie odszedł od wiernego opisywania
rzeczywistości na rzecz oddania czystego wrażenia. Jest to prawdziwa feeria światła
i koloru.Przełomowy okazał się szkicowy charakter pejzażu, w którym kształty łodzi i okrętów zostały ujęte
sumarycznie, gdyż malowany motyw stanowił jedynie pretekst do ukazania migotliwych
efektów świetlnych i wpływu światła na barwę.
Claude Monet (1840–1926)
to artysta, którego dzieła najbardziej kojarzą się
z impresjonizmem.
Monet w dzieciństwie mieszkał w Hawrze – francuskim mieście portowym, gdzie swą
przygodę ze sztuką rozpoczął od rysowania karykatur. W świat malarstwa wprowadzał go
Eugène Boudin, który zabierał nastoletniego artystę na nadmorskie plenery i zapoznał
go z twórczością barbizończyków. W 1859 roku Monet przeniósł się do Paryża, gdzie
doskonalił warsztat w Académie Suisse i w Atelier Gleyre. By uniknąć udziału w wojnie francusko-pruskiej, malarz wyjechał do Londynu. Zafascynowała go tam twórczość
Josepha Mallorda Williama Turnera i Johna Constable’a. Poznał tam też marszanda
Paula Durand-Ruela, dzięki któremu twórczością Moneta zainteresowali się kolekcjonerzy. Po powrocie z Anglii artysta osiadł wraz z Camille, która została jego żoną w 1870 roku,
w Argenteuil – miejscowości nad Sekwaną. Tam między 1872 a 1878 rokiem miał miejsce
najbardziej płodny okres w jego twórczości. Malował widoki rzeki i pływających po niej
żaglówek. Stworzył wówczas także obraz zatytułowany Maki, ukazujący ukwieconą łąkę, po
której spaceruje jego żona z synem. W Argenteuil często odwiedzali go poznani w Paryżu
malarze. Zbudował tam pływające atelier na łodzi. Dzięki temu, malując, mógł być bliżej wody, studiować odbicia oraz
refleksy światła i kolorów. W 1883 roku Monet przeprowadził się wraz z Alice, która zostanie jego drugą żoną, do
Giverny, gdzie pozostał do końca życia. Przez kolejne 40 lat przekształcał dom i ogród,
starając się, by zasadzone w nim kwiaty swymi kolorami i kształtami tworzyły harmonie
barwne, bliskie efektom malarskim. Z czasem powiększył teren ogrodu i w drugiej jego części,
do której specjalnie doprowadzono odnogę rzeki, stworzył ogród japoński z drewnianymi
mostkami i nenufarami. W Giverny oprócz pracowni na lądzie miał także – podobnie jak
w Argenteuil – atelier w łodzi. U progu XX wieku artysta przebywał wLondynie,
gdzie powstawały serie widoków znad Tamizy,
w tym mglista weduta ukazująca budynek parlamentu. Kilka lat później odwiedził Wenecję,
w której stworzył kolejne widoki miasta mające
impresyjny charakter.
cechy twórczości Claude Moneta
Oddawał ulotne i przemijające stany natury w sposób uwzględniający
efekty świetlne na malowanych obiektach i motywach. Tworzył obrazy olejne ukazujące
przede wszystkim pejzaże i pejzaże ze sztafażem. Jako znakomity malarz wody, szczególnie
preferował tematy akwatyczne. W czasie pobytu w Argenteuil skrystalizował się styl artystyczny Moneta.
Zwłaszcza technika malowania plamami barwnymi o przecinkowatym kształcie. Powstawały one w wyniku szybkich, drobnych uderzeń pędzla. Ten sposób malowania sprawił,
że powierzchnia płócien jego obrazów zdaje się pulsować, a światła i cienie nabierają
migotliwego charakteru. Paleta stosowanych przez niego barw stała się jasna i świetlista. By uzyskać to wrażenie, często do farb dodawał bieli. Monet odszedł od narracyjności na rzecz notowania wrażeń z natury. Analizował współzależność światła i barwy, a efektem tych poszukiwań było wprowadzenie metody dywizjonizmu
i ograniczenie palety barw do widma słonecznego. Obrazy tworzył z barw chromatycznych.
Światła i cienie są skontrastowane temperaturowo, czyli występuje autonomia barwy
światła i cienia
tematyka dzieł Claude Moneta
Monet podejmował te same lub podobne motywy wielokrotnie. Malował je w dni słoneczne i pochmurne, o poranku, w południe i wieczorem, w różnych warunkach atmosferycznych.
Pokazywał w ten sposób, że wygląd tych samych obiektów ulega przekształceniom pod
wpływem działania światła. Oprócz motywu wody pojawiającego się w wielu jego pracach,
np. widokach znad Sekwany, czy w obrazach ukazujących plaże Normandii i malownicze
klify w Étretat, fascynował go także śnieg, który – podobnie jak woda – odbijał barwy. Stąd
liczne pejzaże malowane zimą. W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku Monet podjął pracę nad seriami obrazów zatytułowanymi Stogi siana i Topole.
Jedynym obrazem Moneta, jaki można podziwiać w zbiorach
polskich, jest
pejzaż powstały podczas letniego pleneru w Normandii, Plaża w Pourville.
Znajduje się on w Muzeum Narodowym w Poznaniu
Claude Monet
Dworzec Saint-Lazare
Monet, podobnie jak Joseph
Mallord William Turner,
obserwował pędzące po
mostach pociągi, których dym
i para mieszały się z mgłą
lub deszczem. Kiedy wynajął
pracownię w pobliżu dworca
Saint-Lazare, namalował
serię jedenastu płócien
przedstawiających dworzec
od strony peronów, na który
wjeżdżały pociągi. Często
ustawiał sztalugi między
torami, aby malować w zgiełku
i kłębowisku pary rozświetlanej
światłem wpadającym poprzez
szyby zadaszenia. W tym
okresie używał jeszcze niekiedy
ciemnych kolorów. Z czasem
ograniczył paletę do barw
chromatycznych. Obraz został
namalowany w 1877 roku
farbami olejnymi na płótnie
o wymiarach 100 x 75 cm.
Znajduje się w Musée d’Orsay
w Paryżu.
Claude Monet
Mostek japoński w Giverny
Mostek w Giverny
przerzucony nad kanałem
został zaprojektowany na
wzór mostków z japońskich
drzeworytów. Z biegiem lat
ten japoński mostek stał się
jednym z ulubionych motywów
artysty, powstała więc seria
obrazów ukazujących tę
scenerię w różnych porach
dnia i roku. Mimo gęsto
porośniętej nenufarami wody,
artysta – poprzez odbicie
w niej zarysu drzew – potrafił
ukazać przestrzeń. Kwiaty
i liście na powierzchni stapiają
się w plamy o różnorodnym
natężeniu walorowym. Obraz
namalowany około roku 1900
farbami olejnymi na płótnie
o wymiarach ok. 101 x 90 cm
znajduje się Art Institute
w Chicago w Stanach
Zjednoczonych.
Claude Monet Katedra w Rouen
Jego najobszerniejsza seria, której tematem jest Katedra
w Rouen, składała się z ok. trzydziestu płócien wyobrażających fragment fasady z głównym
portalem gotyckiej budowli. Artysta zainstalował sztalugi w sklepie naprzeciw świątyni,
stąd kadry poszczególnych obrazów niemal się nie różnią. Malując ten motyw w różnych
stanach atmosfery, Monet koncentrował się nie na samym obiekcie, lecz na świetle, jego
barwie i intensywności, pod wpływem których fasada katedry za każdym razem nabierała innych kolorów. „Koronkowa” fasada gotyckiej katedry z licznymi
detalami architektonicznymi, takimi jak m.in.
portale, maswerki, wimpergi i pinakle, była
znakomitym pretekstem do studiów plenerowego
światła i cienia. Ukazany został duży fragment
fasady, co daje efekt kompozycji otwartej. W 1894 roku w galerii Paula
Durand-Ruela pokazano 20 widoków katedry.
Ekspozycja ta odniosła sukces.
Claude Monet , Nenufary
Ostatnią serię obrazów
– Nenufary – namalował w swojej posiadłości.
Wielkie płótna zostały zamówione przez premiera Francji Georges’a Clemenceau do dekoracji
przekształconego na galerię sztuki gmachu dawnej
Oranżerii w Paryżu. W obrazach tych Monet coraz silniej roztapiał malowane motywy w świetle,
nadając im miejscami charakter niemal abstrakcyjny. Na wzór japoński zrezygnował z ukazywania linii horyzontu, prezentując jedynie wycinek rozciągającej się przed nim przestrzeni,
na którym owalne liście nenufarów przykrywały staw niczym dywan.
