Inni impresjoniści Flashcards
(21 cards)
Auguste Renoir (1841–1919)
twórca, który zasłynął z obrazów olejnych ukazujących postacie i sceny
rodzajowe. Tworzył głównie w Paryżu. Zanim zaczął naukę w Atelier Gleyre, pracował jako dekorator w fabryce porcelany, gdzie ozdabiał wyroby scenkami zaczerpniętymi
z repertuaru malarzy rokokowych. To zadecydowało o częstym podejmowaniu przez niego w malarstwie tematyki, która była przeniesieniem rokokowych scen fêtes galantes
do czasów mu współczesnych. Malował sceny rodzajowe z miejsc wypoczynku paryżan. Pod wpływem Claude’a Moneta rozjaśnił paletę i zaczął malować drobnymi plamami barw stapiającymi się w pożądany ton, zgodnie z metodą dywizjonizmu.
Szczególnie interesowały go efekty, jakie wywoływało światło słoneczne przedzierające się przez
korony drzew i oświetlające drobnymi świetlistymi plamkami obiekty znajdujące się pod nimi Z twórczością tego malarza kojarzone są ulotność zjawisk atmosferycznych
i charakterystyczne efekty świetlne, tzw. zajączki. Refleksy światła zabarwiały i odrealniały powierzchnię malowanych przedmiotów. Potrafił on – jedynie poprzez ukazywanie
wrażeń, a nie jako efekt wnikliwego studiowania zagadnienia – oddawać barwę i fakturę
ludzkiego ciała. Malując bawiące się i biesiadujące towarzystwo,
idealizował świat przedstawiony, ukazując wizję beztroskiego, pełnego radości życia.
W centrum jego zainteresowań malarskich były przede wszystkim piękne kobiety,
dzieci oraz kwiaty. Jego obrazy – chociaż mogą się czasem wydawać zbyt idealizowane
– cechowały trafność spostrzeżeń i umiejętność odtwarzania ulotności zjawisk wizualnych.
Po 1880 roku Renoir zmienił sposób malowania.
Pod wpływem wyjazdu do Włoch,
a także twórczości Jeana-Auguste’a-Dominique’a Ingres’a zaczął podkreślać staranny
rysunek i malować w konwencji bardziej akademickiej, ale nie zrezygnował z wyrazistej
faktury. Dziełem przełomowym dla jego twórczości są Parasolki. Malarz rozpoczął je przed
wyjazdem do Włoch, a ukończył po powrocie, dlatego niektóre partie obrazu traktowane są miękko i dywizjonistycznie, inne zaś w sposób bardziej linearny. Na tym etapie
twórczości często malował akty utrzymane w różowej tonacji, np. Wielkie kąpiące się. Był
artystą bardzo płodnym – namalował ok. sześciu tysięcy obrazów
Auguste Renoir
Bal w Moulin de la Galette
Moulin de la Galette to stary
wiatrak położony na szczycie
dzielnicy Montmartre w Paryżu
– dziś już zabytek. Rejon wokół
niego był bardzo popularny
wśród paryskich artystów.
Znajdowała się tam kawiarnia
chętnie przez nich odwiedzana.
Obraz przedstawiający bawiące
się w jej ogrodzie towarzystwo
powstał w trzech wersjach.
W prezentowanej tutaj
centralną grupę stanowią dwaj
mężczyźni oraz matka z córką.
Artysta osiągnął wrażenie
intensywności zabawy
poprzez celowe stłoczenie
postaci, skutkujące efektem
horror vacui. Modelami byli
najczęściej przyjaciele artysty,
których sylwetki i twarze
wmieszane są w tłum zalewany
światłem przenikającym
przez listowie drzew. Obraz
z 1876 roku namalowany
farbami olejnymi na płótnie
o wymiarach ok. 1,77 x 1,32 m
znajduje się Musée d’Orsay
w Paryżu
Auguste Renoir Śniadanie wioślarzy
Scena namalowana w 1881 roku farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 1,72 x 1,30 m rozgrywa się
na tarasie restauracji w wiosce Chatou, z której chętnie wybierano się na rejsy po Sekwanie. Obraz jest
manifestem witalności i radości życia. Renoir, jak w większości swoich dzieł, sportretował przyjaciół,
w tym m.in. przyszłą żonę (dziewczyna z pieskiem) oraz malarza Gustave’a Caillebotte’a (siedzący
na krześle) w słomkowym kapeluszu. Temat jest pretekstem do pokazania gry światła i cienia. Refleksy
słońca wkradają się pomiędzy szpary markizy i zabarwiają ciała, ubiory uczestników, a także elementy
martwej natury. Ta scena rodzajowa namalowana wyrazistymi pociągnięciami pędzla, którego dukt jest
wielokierunkowy, podkreślający formę przedmiotów, znajduje się w Phillips Collection w Waszyngtonie
Pomiędzy akademizmem a impresjonizmem sytuuje się twórczość Edgara Degasa
(1834–1917),
malarza i rzeźbiarza działającego w Paryżu. Znany jest przede wszystkim
z malowanych farbami olejnymi i pastelowymi scen rodzajowych, często ukazujących
baletnice. Artysta wywodził się z burżuazji. Odebrał staranne wykształcenie w paryskiej
Akademii Sztuk Pięknych. Szczególne znaczenie dla ukształtowania się stylu jego wczesnych
prac miała twórczość Jeana-Auguste’a-Dominique’a Ingres’a, którego poznał osobiście.
Po roku 1870 Degas związał się z impresjonistami, choć zachował krytycyzm wobec
wrażeniowego malarstwa Moneta. Był jednym z organizatorów wystawy w atelier Nadara
w 1874 roku. Jego indywidualne wystawy organizował Paul Durand-Ruel. Po wojnie francusko-pruskiej Degas zainteresował
się baletem. Przez niemal 50 lat tworzył obrazy ukazujące baletnice ćwiczące przed występem, tańczące na scenie, odpoczywające po spektaklu. Mawiał, że tancerki są dla niego
tylko pretekstem do malowania pięknych tkanin, w których odbija się migoczące światło,
a także oddawania ruchu. Tworzył też sceny
ukazujące wyścigi, takie jak Wyścigi konne (Jeźdźcy amatorzy). Odrębnym dziełem w jego
twórczości jest obraz zatytułowany Absynt. Malarz, tworząc scenę
rodzajową, skrytykował w niej powszechny wówczas w Paryżu alkoholizm. Pod koniec życia Degas namalował serię obrazów ukazujących kobiety podczas toalety:
myjące się lub czeszące.
Edgar Degas, Rodzina Bellellich
W młodości podróżował do Włoch, gdzie powstał jego pierwszy istotny obraz, Rodzina
Bellellich. Kompozycja tego dzieła, jeszcze akademickiego w formie, eksponuje godność,
ale i chłód emocjonalny między członkami rodziny.
cechy twórczości Edgara Degasa
Z akademizmem
twórczość artysty łączy doskonała znajomość i mimetyczne oddanie budowy anatomicznej ciała oraz poprawność ukazywania skrótów perspektywicznych. Degas unikał malowania
w plenerze, preferował też inną niż pozostali impresjoniści gamę barwną: obok barw
tęczy chętnie używał szarości, biele, czernie i brązy. Artysta nie stosował dywizjonizmu.
Inspirował się fotografią i grafiką japońską. Ze sztuki Dalekiego Wschodu zaczerpnął
asymetrię prac i eksponowanie pustej przestrzeni na pierwszym planie obrazów. Charakterystyczne dla jego dzieł są otwarte kadry stanowiące wycinek przedstawianej sceny, a także
migawkowe, zatrzymane w jednej chwili ujęcia ruchu. Degas wypracował swoistą technikę
artystyczną. Podgrzewał i roztapiał pastele, by lepiej łączyć ich barwy. Mieszał je też
z podgrzewanymi farbami olejnymi, uzyskując w ten sposób płynniejszą ich konsystencję.
Otrzymywał efekty, o których mówiono, że łączyły barwę Eugène’a Delacroix z rysunkiem
Jeana-Auguste’a-Dominique’a Ingres’a. Artysta był znakomitym obserwatorem współczesnego życia. Paryżanie w jego obrazach
zachowują się naturalnie, jakby nieświadomi tego, że są podpatrywani od kulis
Edgar Degas
Wyścigi konne
(Jeźdźcy amatorzy)
Wyścigi konne – sport, który
wywodził się z Anglii – stały
się modne w XIX wieku także
wśród francuskiej burżuazji.
Degas, zafascynowany
fotografią, stosował
kompozycję otwartą,
sprawiającą wrażenie
przypadkowego ujęcia. Ten
właśnie aspekt, jak również
eksperymenty kolorystyczne
i technologiczne pozwalają
kojarzyć go z impresjonizmem.
Obraz z 1880 roku został
namalowany farbami
olejnymi na płótnie
o wymiarach ok. 81 x 65 cm.
Dzieło znajduje się
w Musée d’Orsay w Paryżu
Edgar Degas Primabalerina
Dzieło to było malowane w latach 1876–1877
w technice pastelowej połączonej z monotypią.
Polegała ona na tym, że artysta najpierw
wykonał obraz na płycie, a potem zrobił odbitkę
na papierze o wymiarach ok. 42 x 58 cm.
Zastosowana technika jest czymś pośrednim
między malarstwem a grafiką: można w ten
sposób uzyskać tylko jedną odbitkę. Tancerka
została ukazana podczas wykonywania pas
– kroku baletowego kończącego pokaz
i stanowiącego równocześnie ukłon w stronę
publiczności. Primabalerinie zza kulis przyglądają
się inne tancerki i mężczyzna. Impresjonistyczny
charakter ma sposób kadrowania, uchwycenie
ulotnego momentu oraz malarska faktura obrazu.
Nietypowy kadr – ujęcie pod ostrym kątem z góry
– uwarunkowany jest tym, że malarz obserwował
występ z wysokiej loży ponad sceną. Dzieło
pokazane na trzeciej wystawie impresjonistów
znajduje się w Musée d’Orsay w Paryżu
W gronie francuskich impresjonistów była jedna malarka – Berthe Morisot.
Pochodziła
z rodziny mieszczańskiej spokrewnionej z Jeanem-Honoré Fragonardem. Od dziecka
zajmowała się rysunkiem, ucząc się pod kierunkiem Jeana-Baptiste’a-Camille’a Corota.
Morisot zbliżyła się do kręgu powstałego wokół Édouarda Maneta, a brat artysty został jej
mężem. Początkowo obrazy artystki powstawały pod wpływem szwagra, ale później, kiedy
poznała impresjonistów i brała udział w ich wystawach, zmieniła styl. Malowała farbami
olejnymi sceny rodzajowe we wnętrzach i w plenerze. Przedstawiała ulotne momenty
z życia kobiet zajętych codziennymi czynnościami, czego przykładem jest Kołyska.
Jej obrazy cechuje migotliwe, srebrzyste światło, delikatność barw i nastrojowość.
Berthe Morisot Kołyska
Na obrazie z 1872 roku artystka
przedstawiła swoją siostrę, Edmę,
pochyloną z czułością nad dziecięcą
kołyską. Przekątna dzieli kompozycję na
dwie części. Za półprzezroczystą zasłoną,
na której pojawiają się refleksy błękitu,
różu i żółcieni, widać niemowlę. Malarka
wyraźnie uwydatniła fakturę. Dzieło ma
kameralny charakter, przesycone jest
nutą liryzmu. Pokazano je na pierwszej
wystawie impresjonistów w 1874 roku.
Obraz namalowany farbami olejnymi
na płótnie o wymiarach ok. 47 x 56 cm
znajduje się Musée d’Orsay w Paryżu.
Camille Pissarro
zajął się malarstwem wbrew woli ojca i podjął naukę
w Académie Suisse w Paryżu. Porad
udzielał mu także Jean-Baptiste-Camille
Corot. W latach 1863–1866 Pissarro mieszkał w Pontoise pod Paryżem,
gdzie powstawały pierwsze znaczące
pejzaże. Na ukształtowanie stylu artysty wpływ miały także obrazy Johna Constable’a,
które oglądał w Anglii, dokąd wyjechał podczas wojny francusko-pruskiej. Tematyka jego prac była związana z życiem wsi, ale malował też weduty paryskie, np. serię
widoków z Montmartre. W plenerowych obrazach pejzażowych często podejmował
motyw drogi, ciągnącej się ku horyzontowi, ponieważ fascynowało go ukazywanie głębi.
Unikał gwałtownych kontrastów barwnych i walorowych, dlatego jego obrazy są stonowane. Z czasem odkrył świetlistość barw.
Pissarro brał udział we wszystkich wystawach impresjonistów. Tworzył też prace w duchu
neoimpresjonizmu, kierunku, który ukształtował się na ostatniej wystawie impresjonistów.
Camille Pissarro Czerwone dachy
Obraz namalowany w 1877 roku farbami
olejnymi na płótnie o wymiarach 65 x 54 cm
jest typowym pejzażem wiejskim z okolic
Paryża. Ukazuje bezśnieżną zimę. Artysta
posługiwał się gęstą farbą i operował
śmiałym duktem pędzla, co pozostawiło
wyrazistą fakturę. W kompozycji wyróżnić
można trzy plany, z których środkowy to
zabudowania wiejskie domów o czerwonych
dachach. Przed nimi jest widoczny fragment
biegnącej w głąb drogi, a w tle widnieje
wzgórze. Plamy barwne miękko wtapiają
się w siebie. Kolorystyka w stosunku do
wcześniejszych dzieł Pissarra jest bardzo
intensywna. Artysta zastosował repetycję
barw, a jasna czerwień dachów ma swoje
odpowiedniki w barwnych plamach
oddających charakter pól. Dzieło znajduje się
w Musée d’Orsay w Paryżu
Z grupą impresjonistów był zaprzyjaźniony Alfred Sisley,
malarz brytyjskiego pochodzenia przez wiele lat tworzący w Paryżu. W swych obrazach przedstawiał najczęściej
pejzaże z okolic Paryża i z podparyskiej prowincji, koncentrując się na scenerii jesiennej
i zimowej. Sisley znajdował inspiracje w twórczości Johna Constable’a oraz Josepha
Mallorda Williama Turnera. Lubił malować motywy akwatyczne.
Alfred Sisley
Łódź podczas powodzi w Port-Marly
Obraz namalowany w 1876 roku farbami olejnymi
na płótnie o wymiarach ok. 61 x 50 cm jest jednym
z sześciu płócien Sisleya ukazujących powódź w małej
podparyskiej miejscowości. Artysta różnicował sposoby
nakładania farby: stabilność domu ukazanego po lewej
stronie kompozycji oddał niemal płaskimi plamami
skontrastowanymi z dywizjonistycznie potraktowaną
taflą wody, co podkreśla jej migotliwość. Malarz
wyeksponował refleksy barw spowodowane odbiciami
w wodzie nieba, budynków i drzew. Dzieło znajduje się
w Musée d’Orsay w Paryżu
Gustave Caillebotte
był artystą, który nie tylko wystawiał z impresjonistami, lecz także
pozował do ich obrazów. Podobnie jak Edgar Degas, był bacznym obserwatorem paryskiego
życia, a jego obrazy mają charakter reporterski. Malarz rejestrował ulotne stany pogody,
stosował kompozycje otwarte, nie unikał jednak czerni i wyraźnie zaznaczał kształty
malowanych obiektów
Gustave Caillebotte
Ulica paryska w deszczu
Obraz namalowany
w 1877 roku farbami olejnymi
na płótnie o wymiarach
2,76 x 2,12 m ukazuje
typowe dla impresjonistów
zainteresowanie zmiennymi
warunkami atmosferycznymi.
Artysta przedstawia deszczową
aurę i migotliwe odbicia
chłodnego światła w kałużach.
Kompozycja dzieła jest
asymetryczna i otwarta.
Postać po prawej stronie
płótna została swobodnie
skadrowana, co przywodzi
na myśl fotografię. Skojarzenia
te pogłębia jeszcze sposób
malowania obrazów przez
Caillebotte’a: precyzja
wykończenia, wyraźne
oddzielenie od siebie form
i brak typowej dla
impresjonistów szkicowości.
Jednocześnie malarz
starannie ukazał głębię,
stosując perspektywę
dwuogniskową – wzrok widza
kieruje się ku dwóm punktom
zbiegu. Charakterystyczne,
przypominające żelazko,
kształty paryskich domów
są typowe dla architektury,
która powstała w stolicy
Francji po jej przebudowie
przez Georges’a Eugène’a
Haussmanna. Obraz został
zaprezentowany na trzeciej
wystawie impresjonistów.
Dzieło znajduje się w Art
Institute w Chicago w Stanach
Zjednoczonych
W kręgu francuskich impresjonistów tworzyła amerykańska
malarka i graficzka Mary Cassatt.
Inspirowała się twórczością Edgara Degasa i grafikami
japońskimi. W dziełach przesyconych światłem ukazywała życie kobiet z wyższych sfer,
czego. Popularność przyniosły
jej liczne obrazy poruszające temat macierzyństwa.
Wpływy impresjonizmu widoczne są też w malarstwie Amerykanina, Jamesa
Abbotta McNeilla Whistlera,
tworzącego w Londynie i w Paryżu. Początkowo ulegał
on wpływom prerafaelitów, następnie realistów, czego przykładem jest jego najsłynniejszy obraz pt. Matka. W latach siedemdziesiątych XIX wieku namalował w konwencji
impresjonistycznej serię obrazów przedstawiających londyński Battersea Bridge. Często,
by podkreślić harmonię stosowanych zestawień barw, tytułował swoje obrazy terminami
zaczerpniętymi z muzyki, takimi jak symfonie i nokturny
Auguste Renoir
Huśtawka
Obraz namalowany w 1876
roku farbami olejnymi na
płótnie o wymiarach
73 x 92 cm znajduje się
w Musée d’Orsay w Paryżu
Jest jednym z najsłynniejszych
w twórczości artysty, a powstał
podczas pleneru o poranku
w jednym z paryskich ogrodów.
Jak w wypadku większości
dzieł autora, jest to scena
rodzajowa. Przedstawienie
ludzi spędzających wolny
czas jest tylko pretekstem
do pokazania gry świateł
przebijających przez
korony drzew. Obraz jest
budowany drobnymi plamami
barwnymi. Światło wpływa
na temperaturę barw i rzuca
różnokolorowe refleksy. Mimo
że nie widać jego źródła, jest
ono wyczuwalne w całym
obrazie. Widz dzięki temu
może odnieść wrażenie, że
ukazana scena ma miejsce
w gorący i słoneczny
dzień. Artysta umiejętnie
skontrastował walory barw
jasnych i ciemnych,
przeciwstawiając je sobie,
dzięki czemu uzyskał efekt
przestrzeni
Edgar Degas Absynt
Około 1876 roku artysta namalował farbami olejnymi na płótnie o wymiarach 68 x 92 cm scenę
z kawiarni Nouvelle Athènes przy placu Pigalle w Paryżu. Często bywał tam wraz z przyjaciółmi, m.in.
pisarzem Émile’em Zolą oraz malarzem Édouardem Manetem. Obraz charakteryzuje nowatorski sposób
komponowania, który wskazuje na inspiracje fotografią i grafiką japońską. Aktorka, Ellen Andrée,
znajduje się w centrum kompozycji, ale jej towarzysz, malarz i pisarz Marcellin Desboutin, został
przedstawiony po prawej stronie. Dzięki temu kompozycja jest asymetryczna, a kadr sprawia wrażenie
przypadkowego. Punkt widzenia jest nieco uniesiony, jakby scena była widziana oczyma stojącego
kelnera. Wnikliwe studium postaci nie pozwala uznać obrazu za impresję malarską. Przedstawione
osoby wydają się być samotne i pogrążone w smutnych myślach. Uważa się powszechnie, że jest to
próba ukazania pułapki alkoholizmu i wyobcowania człowieka w wielkim mieście. Obraz znajduje się
w Musée d’Orsay w Paryżu.
