Vincent van Gogh Flashcards
(17 cards)
Vincent van Gogh (1853–1890)
to artysta niedoceniony za życia. Urodził się w Holandii. Jako
syn pastora, zgłębiał teologię, a potem prowadził działalność misjonarską wśród górników
w Brabancji. Próbował swoich sił również jako sprzedawca dzieł sztuki i nauczyciel. Dopiero
w wieku dwudziestu siedmiu lat zdecydował się na uprawianie zawodu malarza. Kolejne
sześć lat przebywał w Belgii i Holandii.
twórczość Vincenta van Gogha
jego dzieła charakteryzujące się intensywną, skontrastowaną kolorystyką, impastową fakturą i silną
ekspresją. Rozkwit talentu malarza przypada na cztery ostatnie lata jego życia. Działalność twórcza van Gogha trwała zaledwie 10 lat, a obejmuje ponad 870 obrazów
olejnych, 150 akwarelowych i znaczną liczbę rysunków. Niedoceniany za życia, miał jednak
ogromny wpływ na przemiany w sztuce, gdyż jego twórczość stała się punktem odniesienia
i źródłem inspiracji dla wielu artystów XX wieku, szczególnie dla ekspresjonistów. O jego
życiu powstało wiele książek i filmów. W Amsterdamie jest muzeum poświęcone artyście.
tematyka dzieł Vincenta van Gogha
Malował studia postaci, a także sceny rodzajowe
i martwe natury. Inspirowały go znane mu z reprodukcji dzieła francuskiego realisty,
Jeana-François Milleta. Za jego przykładem malował życie prostych ludzi – wieśniaków
i robotników.
Początek twórczości Vincenta van Gogha
Nawiązując do tradycji malarstwa holenderskiego, preferował oliwkowobrunatną kolorystykę. Już wówczas jego twórczość cechowała się skłonnością do ekspresyjnej
deformacji. Taki charakter mają jego prace powstałe w Holandii.jak np. Jedzący kartofle. Obraz przedstawia spożywającą posiłek ubogą rodzinę.
W 1888 roku van Gogh wyjechał do Arles, miejscowości w Prowansji nad Rodanem,
gdzie przebywał ponad rok.
Zamieszkiwał wówczas w tzw. żółtym domu, którego wnętrze
uwiecznił w trzech wersjach Pokoju artysty w Arles. W tym czasie zaczął poszukiwać
nowych środków wyrazu. Zachował wywiedzioną z impresjonizmu świetlistość barw,
ale zintensyfikował ich nasycenie oraz zestawiał je na zasadzie silnego kontrastu
temperaturowego. W jego obrazach często dominowały odcienie żółcieni i ultramaryny.
Temperament twórczy uwidaczniała stosowana przez niego faktura. Dukt pędzla, prowadzony nerwowo, w wielu kierunkach, stał się znakiem rozpoznawczym jego twórczości.
Obrazy, które powstały w ten sposób, m.in. Most Langlois, Nocna kawiarnia i Taras
kawiarni w nocy, dalekie są od wiernego odtwarzania otaczającego go świata, ponieważ
wszystko, co malował, „przepuszczał” przez filtr własnych gwałtownych emocji. Z tego
powodu uważa się go za protoekspresjonistę. Van Gogh malował przede wszystkim z natury. Pejzaże z Arles znakomicie oddają światło
i intensywny koloryt południa Francji. Ukazywał m.in. kwitnące sady i pojedyncze drzewa.
Widać tu wpływ grafiki japońskiej. Artysta w Arles czuł się bardzo samotny, mieszkańcy tego miasta traktowali go z nieufnością. Najbliższa relacja łączyła go z listonoszem,
Josephem Roulinem, który pozował mu do licznych portretów. Van Gogh marzył, aby
w Arles stworzyć kolonię artystów. Mieliby oni razem malować i toczyć dyskusje o sztuce.
Na zaproszenie Vincenta przybył do Arles (zresztą jedynie dzięki pośrednictwu Theo van
Gogha) Paul Gauguin. Oczekując na przyjazd przyjaciela, van Gogh namalował słynne
Słoneczniki. Koncepcje artystyczne i temperamenty obu malarzy różniły się tak bardzo, że
w końcu Gauguin zdecydował się na wyjazd do Paryża, a następnie powrót do Pont-Aven.
Nadwrażliwy van Gogh mocno przeżył ten fakt. Nałożyła się na to także wiadomość, że
jego brat Theo postanowił się ożenić, co Vincent odbierał jako zagrożenie dla swojej, wspieranej materialnie przez brata, egzystencji. Jak się powszechnie uważa, w wyniku załamania
nerwowego artysta okaleczył się, usiłując obciąć sobie ucho. Wydarzenie to upamiętniają
dwa Autoportrety z zabandażowanym uchem
van Gogh w 1886
roku przybył do Paryża na zaproszenie brata Theo van Gogha, który pracował tam jako
marszand.
Zetknięcie się z malarstwem impresjonistów oraz z grafiką japońską wywołało gwałtowną przemianę w twórczości artysty. Namalował wówczas m.in. Autoportret
w szarym filcowym kapeluszu i Portret „ojca” Tanquy. Charakterystyczne dla jego wczesnej twórczości barwy ziemi zastąpił kolorami zaczerpniętymi ze spektrum tęczy, cienie
zaznaczał chłodnymi tonacjami, a farbę nakładał wyraźnymi pociągnięciami pędzla.
Kłopoty zdrowotne sprawiły, że blisko rok van Gogh był pacjentem szpitala w Saint-Rémy
(Francja).
Szpital i otaczający go ogród stały się tematem wielu obrazów, z czasem artysta zaczął malować także poza jego otoczeniem. Tam właśnie powstały Irysy, a także
seria obrazów z cyprysami, w tym Droga z cyprysem i gwiazdą oraz Gwiaździsta noc.
Ostatnie miesiące życia van Gogh spędził we francuskim Auvers-sur-Oise
pod opieką
doktora Paula-Ferdinanda Gacheta, którego portretował. Tworzył tam niezwykle intensywnie, malując średnio jeden obraz dziennie. Wraz z pogarszaniem się stanu zdrowia artysty
pogłębiała się ekspresja jego prac i skłonność do deformacji. Sugestywny kolor i dukt pędzla nabrały wówczas cech szczególnego dramatyzmu, czego przykładami są obrazy Kościół
w Auvers-sur-Oise oraz Kruki nad polem zboża.
Vincent van Gogh zmarł w wieku trzydziestu siedmiu lat w wyniku, jak powszechnie się
uważa, samobójczego postrzału z broni palnej.
Vincent van Gogh
Nocna kawiarnia
Obraz namalowany
w 1888 roku farbami olejnymi
na płótnie o wymiarach
ok. 92 x 72 cm przedstawia
wnętrze kawiarni w Arles, którą artysta często odwiedzał.
W kompozycji dominują
linie diagonalne tworzące
rytmiczne, powtarzające się
układy, co wzmacnia ekspresję.
Przestrzeń jest odzwierciedlona
za pomocą umownej
perspektywy. Centralny punkt
stanowi stół bilardowy, a po
obu jego stronach znajdują się
rzędy stolików. Źródłem światła
są cztery lampy, z których
pada jaskrawy, żółty wibrujący
blask, ale tak naprawdę
światło emanuje ze wszystkich
przedmiotów, gdyż zawiera
się ono w ich czystej barwie
(synteza światła i barwy).
Cienie mają charakter umowny,
a jedynym obiektem, który
rzuca wyraźny cień
na podłogę, jest stół bilardowy.
Intensywne, skontrastowane
temperaturowo kolory stają
się nośnikami ekspresji.
Istotnym środkiem wyrazu jest
też dukt pędzla prowadzony
wielokierunkowo. Obraz
znajduje się w Yale University
Art Gallery w New Haven
w Stanach Zjednoczonych
Vincent van Gogh
Dwanaście słoneczników w wazie
Van Gogh wielokrotnie podejmował temat
słoneczników. W Arles powstało kilka jego
wersji. Na obrazie, namalowanym
w 1888 roku farbami olejnymi na płótnie
o wymiarach ok. 73 x 92 cm, artysta ukazał
kwiaty o ekspresyjnie powyginanych
płatkach, łodygach i liściach. Niektóre
z nich wyglądają na świeże, inne zdają się
więdnąć. Malarz zastosował swój ulubiony
kolor – intensywną żółć chromową, która
kojarzyła mu się z radością, słońcem
oraz światłem. Kompozycja jest centralna
i niemal symetryczna. Van Gogh operował
impastami, różnicując kierunki nakładania
farby. Dzięki temu światło rozpraszało
się na powierzchni obrazu, wydobywając
świetlistość barw. Obraz znajduje się
w Nowej Pinakotece w Monachium
w Niemczech
Vincent van Gogh Gwiaździsta noc
Obraz powstał w 1889 roku podczas pobytu artysty w szpitalu. Na pierwszym planie po lewej stronie
wznosi się dynamiczna, przypominająca płomień sylwetka cyprysu. Po prawej widnieją domy i kościół
w Saint-Rémy, a także otaczające tę miejscowość wzgórza. Powyżej nich rozpościera się dynamicznie
opracowane nocne niebo ze zdającymi się wirować gwiazdami i silnie świecącym księżycem.
Rozwibrowany sposób nakładania farby i tworzący spiralne formy dukt pędzla powodują wrażenie, że
ponad światem przetacza się wicher międzyplanetarny. Nokturn ten zazwyczaj odczytywany bywa jako
pejzaż psychizowany, będący projekcją życia wewnętrznego artysty. Niektórzy badacze dopatrują się
w nim przesłania symbolicznego, traktując gwiazdy jako znak niedosiężnych marzeń, a cyprys jako
symbol śmierci i żałoby. Obraz namalowany farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 92 x 73 cm
znajduje się w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych
Vincent van Gogh
Droga z cyprysem i gwiazdą
Podczas pobytu w Saint-
-Rémy w Prowansji van Gogh
namalował wiele obrazów
przedstawiających drogi
i pola na tle gór z cyprysami.
Motyw ten zafascynował
go na tyle, że podejmował
go w różnych sceneriach
– w tym wypadku nocą.
Na ciemnoniebieskim
niebie widnieje wielka,
nienaturalnie rozjarzona
gwiazda. Artysta w tym
nokturnie posłużył się
charakterystycznymi,
nerwowymi pociągnięciami
pędzla, które zdradzają
silne emocje. Barwy są
mocno skontrastowane
pod względem temperatury.
Pejzaż został namalowany
w 1890 roku farbami
olejnymi na płótnie
o wymiarach 73 x 92 cm.
Znajduje się w Kröller-Müller
Museum w Otterlo
w Holandii
Vincent van Gogh Kruki nad polem zboża
Obraz namalowany w 1890 roku jest jednym z ostatnich dzieł artysty. Linia horyzontu dzieli płótno
na dwie części. W dolnej widać biegnącą w głąb drogę, po obu stronach której namalowane są bujne
łany pszenicy w intensywnie żółtym kolorze. Ponad nimi widnieje ciężkie, błękitno-czarne niebo
zwiastujące burzę. Ku niebu wznoszą się czarne kruki, namalowane w bardzo uproszczonej formie,
które odczytywane bywają niekiedy jako złowróżbny znak. Dukt pędzla jest wyrazisty, prowadzony
wielokierunkowo. Pejzaż wydaje się być sposobem ukazania stanu duszy artysty. Obraz namalowany
farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 103 x 51 cm znajduje się w Muzeum Vincenta van Gogha
w Amsterdamie
Vincent van Gogh Jedzący kartofle
Motyw siedzącej przy wspólnym posiłku rodziny chłopskiej podejmował artysta dwukrotnie
w 1885 roku. Obraz, który zostanie uznany za arcydzieło i przyniesie twórcy sławę, został namalowany
farbami olejnymi na płótnie o wymiarach ok. 115 x 82 cm. Artysta sportretował pięć osób
spożywających skromną wieczerzę w skąpym świetle lampy naftowej. Bohaterowie obrazu sprawiają
wrażenie poważnych i zmęczonych. Kolorystyka miała oddawać ponurą atmosferę wnętrza, ale też
nawiązywać do dzieł dawnych mistrzów holenderskich. Kompozycja dzieła jest wyważona, niemal
symetryczna. Artysta przygotowywał się do namalowania obrazu, tworząc liczne studia portretowe.
Obraz znajduje się w Muzeum Vincenta van Gogha w Amsterdamie
Vincent van Gogh Autoportret,
obraz
namalowany w roku 1889 farbami olejnymi
na płótnie o wymiarach 54 x 65 cm znajduje
się w Musée d’Orsay w Paryżu. Vincent van Gogh namalował ten ekspresyjny
Autoportret podczas pobytu w szpitalu w Saint-Rémy, gdzie leczył się po przebytym załamaniu nerwowym.
Za pomocą intensywnych barw i wyrazistej faktury oddał swoje życie wewnętrzne. Falujące, rozwibrowane
pociągnięcia pędzla bywają niekiedy interpretowane jako projekcja emocji kotłujących się w głowie artysty.
Dla Vincenta van Gogha liczyło się wyrażanie
uczuć i stanów psychicznych, poszukiwanie silnego wyrazu artystycznego.
Kolor na wielu
jego płótnach był intensywniejszy niż w naturze, gdyż miał być nośnikiem emocji. Taką
funkcję pełnił też sposób nakładania farby. Dukt pędzla prowadził wielokierunkowo,
niezależnie od kształtów obiektów, a farbę nanosił nieraz impastowo. Stosowane środki
artystyczne wpływały na silną ekspresję jego prac. Ponieważ do twórczości van Gogha w XX
wieku odwoływali się ekspresjoniści, niekiedy nazywana jest ona protoekspresjonistyczną.
W Saint-Rémy van Gogh tworzył także obrazy inspirowane dziełami Jeana-François Milleta.
W dziele Sjesta w lustrzanym odbiciu odtworzył kompozycję realisty, zmienił jednak środki
wyrazu. Sposób nakładania farby stał się bardziej ekspresyjny, a kolorystyka została
oparta na kontraście nasyconych żółcieni i błękitu
