malarstwo Flashcards
(2 cards)
malarstwo klasycystyczne
Jednym z zadań malarstwa klasycystycznego było propagowanie cnót obywatelskich.
Kształtowanie charakterów wiązało się z ideami oświeceniowymi, miało więc wydźwięk
dydaktyczny i moralizatorski. Najbardziej
charakterystyczne były sceny historyczne,
zwłaszcza te, które odwoływały się do dziejów
starożytnej Grecji i Rzymu. Nawiązanie do
antyku pod względem tematycznym dobrze
współgrało z nowoczesnym pojęciem państwa
i powinności obywateli wobec niego. Propagowano takie ideały, jak: patriotyzm, honor, męstwo. W dalszym ciągu popularne były sceny
mitologiczne. Często wykorzystywano alegorie,
które występowały jako główny element obrazu
lub towarzyszyły dziełom o innej tematyce. Pełniły one funkcję wyjaśniającą i stanowiły klucz
do interpretacji tematu. Popularne były też akty
ukazujące wyidealizowane postacie.
Portrety zamawiała nie tylko arystokracja,
lecz także zamożni mieszczanie. Preferowano
portrety oficjalne, nierzadko stylizowane
tak, by kojarzyły się ze sztuką antyczną lub
malarstwem Rafaela. Najczęściej powstawały one w technice olejnej, ale nadal posługiwano się również popularnymi w czasach
rokoka farbami pastelowymi. Oprócz dzieł
sztalugowych, rozwijało się także malarstwo
miniaturowe. Preferowano portrety wykonywane farbami wodnymi – akwarelami
na pergaminie, także na kości słoniowej
i porcelanie. Malowane sceny cechowały idealizacja
i patos, uwidaczniający się m.in. w teatralizacji
póz i wyrażaniu emocji poprzez wyraziste gesty postaci. Dzieła malarzy klasycyzmu mają
racjonalną, przemyślaną kompozycję, dominowały więc układy statyczne, które cechowały równowaga i harmonia. Zainicjowany
w poprzednich wiekach spór dotyczący wyższości rysunku nad plamą barwną lub odwrotnie – rozstrzygnięto na korzyść rysunku.
Linearyzm był więc bardzo istotnym elementem dzieła, a plamę barwną podporządkowywano rysunkowi. Koloryt miał charakter
lokalny, a w obrębie danej barwy stosowano
precyzyjny modelunek światłocieniowy.
Farbę nakładano wieloma warstwami,
uzyskując efekty laserunkowe. Istotne
znaczenie miało też odpowiednie opracowanie faktury, którą cechowała gładkość
nazywana manière lisse (fr. ‘gładka maniera’).
U schyłku XVIII i w pierwszej połowie XIX wieku w Europie popularne stało się podejmowanie
nie tylko w sztuce i literaturze, ale także w badaniach naukowych tematyki bliskowschodniej.
Kultura arabska swą egzotyką inspirowała poetów i malarzy zarówno tworzących w duchu
klasycyzmu, jak i romantyzmu. Chętnie podróżowano do krajów Bliskiego Wschodu.
Szczególną popularnością cieszył się temat haremu, czyli niedostępnej dla obcych
mężczyzn części muzułmańskiego pałacu przeznaczonej dla kobiet i dzieci. Wyobraźnia
często podsuwała artystom erotyczne wizje scen haremowych, które jednak niewiele miały
wspólnego z rzeczywistością
