STOICY Flashcards
(18 cards)
Stoicy stworzyli w epoce hellenistycznej nowy obóz rywalizujący z dwoma dawniejszymi, z
Akademią i szkołą perypatetycką.
Ich monistyczny i materialistyczny system był przeciwieństwem
idealistycznych systemów poprzedniego okresu. Zawierał wszystkie działy filozofii, ale nacisk kładł, w
duchu czasu, na etykę. Szkoła stoicka została założona przez Zenona około 300 r. i przetrwała pięć
stuleci
POPRZEDNICY.
Stoicyzm w swej etyce rygorystycznej i swej logice empirystycznej podjął poglądy
cyników; w szczególności przejął od nich pogląd na samowystarczalność cnoty i bezwartościowość
wszystkiego, co nie jest cnotą; przez nich wchłonął tradycję sokratyczną. Natomiast w fizyce, którą
cynicy się nie zajmowali, odnowił tradycję jońskich filozofów przyrody, a specjalnie Hę raki i t a.
Szkoła stoicka wyszła bezpośrednio z cynickiej: założyciel szkoły należał pierwotnie do cyników, zanim
wytworzył własną teorię i założył własną szkołę.
Postawa filozoficzna stoików była zasadniczo różna od postawy Arystotelesa, jednakże liczyli się z jego
poglądami, najdojrzalszymi, jakie wydała Grecja. Korzystali z nich, podobnie jak on sam korzystał z
poglądów Platona. Trzy te systemy - Platona, Arystotelesa, stoików - stanowią szereg taki, że każdy
następny zmniejszał w poglądzie na świat czynniki idealne, a powiększał materialne.
TWÓRCY.
Filozofia stoicka powstała w III w. w Atenach. Od razu w pierwszym okresie jej istnienia - w
tzw. „starej szkole stoickiej” - wytworzyła się właściwa doktryna stoików; zainicjował ją Zenon,
usystematyzował Chryzyp.
ZENON z Kition na Cyprze (około 336 - 264) nie pochodził już z Grecji i nie był zapewne czystej krwi
Grekiem; Kition, gdzie się urodził, było miasteczkiem fenickim. W 314 r. przybył do Aten, dokąd
pociągnął go entuzjastyczny kult dla Sokratesa, rozbudzony przez lekturę Platońskiej Obrony Sokratesa i
Memorabiliów Ksenofonta. W Atenach słuchał wielu epigonów Sokratesa, należących do szkoły
megarejskiej, Platońskiej, cynickiej. Cynik Krates wydał mu się najbliższym Sokratesa, przyłączył się
tedy do szkoły cynickiej, jej duchem przejęte były pierwsze jego pisma. Później jednak zmodyfikował
stanowisko etyczne, uzupełnił je przez nowe stanowisko teoretyczne i wtedy założył ok. r. 300 własną
szkołę. Mieściła się w ateńskiej bramie Malowanej, po grecku „Stoa Poikile”, i od niej wzięła nazwę.
Zenon był scholarchą około lat 35.
Dzieło jego podupadło za jego następcy KLEANTESA z Assos (scholarchą 264 - 232); niektórzy
członkowie szkoły wrócili na łono cynizmu, doktryna stoicka stała się przedmiotem napaści ze strony
sceptyków i akademików (Arkezylaosa). Kleantes, samouk, rozwinął uczuciowe i religijne pierwiastki
stoicyzmu, ale nie umiał bronić jego pozycji naukowej.
Sytuacja zmieniła się, odkąd na czele szkoły stanął Chryzyp. CHRYZYP, ur. około 280, scholarchą od 232
do 205 (?), był człowiekiem niezwykłej erudycji, sprawności dialektycznej, zdolności systematyzowania i
umiejętności pisarskiej. Subtelnymi rozumowaniami umiał bronić stoicyzmu przed sceptykami. Doktrynę
szkoły rozwinął w system, dał jej sformułowania doskonalsze i stworzył kanon szkoły, który z
minimalnymi odchyleniami obowiązywał do końca jej istnienia. Bez Chryzypa nie byłoby Stoi, mówiono
w starożytności. I skarżono się, że filozofię swą opracował tak obszernie, iż następcom niewiele
pozostawił do zrobienia. Zostawił podobno z górą 700 pism.
- MATERIALIZM.
Fizyka stoików wyrosła z przekonania, że świat ma budowę jednolitą: jest
cały materialny, a zarazem cały ożywiony i na miarę boską doskonały. Dzięki temu przekonaniu mogli
wytworzyć system monistyczny, w przeciwieństwie do systemów dawniejszych, Platona i Arystotelesa,
przejętych dualizmem ciała i ducha, materii i życia, Boga i świata.
Zgodnie z energetycznym pojęciem bytu, wprowadzonym przez Arystotelesa i zachowanym przez
stoików, bytem jest jedynie to, co działa i podlega działaniu; działać zaś i podlegać działaniu mogą tylko
ciała, one więc tylko są bytem. A zatem dusze, jeśli istnieją, są cielesne. Nie tylko rzeczy, ale i własności
rzeczy są cielesne; cielesne są cnoty, cieleśni są bogowie. Stoicy zaprzeczali, jakoby istniał byt
niematerialny, duchowy czy idealny: to znaczy, byli materialistami. Co jest niematerialne, jest niebytem:
niebytem jest próżnia, a także przestrzeń i czas stoicy uważali za niebyt. Przyznawali, że przedmiotem
pojęć ogólnych (ta Aearrd) nie są rzeczy materialne, lecz oderwane ogóły; ale też - w jaskrawym
przeciwieństwie do Arystotelesa, a zwłaszcza Platona - zaprzeczali, jakoby przedmiotem pojęć ogólnych
był byt rzeczywisty; pojęcia te były dla nich wytworami mowy, które nie mają odpowiednika w
rzeczywistości. Zajmowali więc - w konsekwencji swego materializmu - to stanowisko, które później
nazywano nominalizmem.
- DYNAMIZM.
Ciała, z których składa się świat, nie są bytem prostym, lecz zawierają dwa
pierwiastki, mają dwa czynniki: bierny i czynny. Te dwa pierwiastki odpowiadały Arystotelesowskim:
materii i formie. Materię pojmowali stoicy tak jak Arystoteles, natomiast formę, czyli pierwiastek czynny
i stanowiący o jakości każdego ciała, pojmowali inaczej: pojmowali ją materialnie. Wynikało to z ich
podstawowego założenia. Forma w istocie swej nie była dla nich przeto różna od materii, oba pierwiastki
były tej samej natury. Odbył się tu proces materializacji Arystotelesowskiej formy, równolegle zresztą do
takiegoż procesu w łonie samej szkoły perypatetyckiej, zainicjowanego przez Stratona.
Forma była dla stoików materią, ale bardziej subtelną od zwykłej; wyobrażali ją sobie na podobieństwo
ognia i powietrza, coś jak ciepłe powietrze, jak tchnienie, i nazywali ją „pneuma”, czyli tchnienie. Ona
przenika całą bierną materię, niby ogień rozżarzone żelazo; a przenikając kształtuje ją; stanowi
„własności” rzeczy martwych, „naturę” roślin, „duszę” zwierząt, „rozum” człowieka. Przeto przedmioty
martwe nie są w istocie swej różne od dusz ani osoby rozumne od bezrozumnych ciał. Pneuma jest
bowiem wszędzie jedna i ta sama: nie ma różnych rodzajów ciał, są tylko różne stopnie natężenia jednej i
tej samej pneumy. Wobec tego, że czynna pneuma obecna jest we wszystkich ciałach, wszystkie ciała są
czynne, nie ma ciał bezwładnych. Wszelka materia ma w sobie, a nie poza sobą, źródło ruchu i życia.
Gdzie jest materia, tam są siły działające. Koncepcja świata była więc u stoików dynamistyczna. Ich
materializm był całkowicie innego typu niż materializm atomistów: był dynamistyczny, nie
mechanistyczny.
Jak dla wykazania, że wszystko jest materią, stoicy musieli przyjąć istnienie nieznanego jej rodzaju
(pneumy), tak znowu, by wykazać, że wszędzie działają siły, wprowadzili nieznany rodzaj ruchu: ruch
„toniczny”. Ruch ten, różny od tego, który obserwujemy potocznie, miał polegać na napięciu (tonos)
materii, był przedstawiany przez stoików jako wewnętrzny ruch rzeczy. Był ruchem właściwym pneumie,
i właśnie od jego intensywności zależy stan pneumy; gdzie jest najmniejszy, tam ciała są martwe,
największy zaś jest w istotach rozumnych.
Tak to stoicy, porzuciwszy Platońsko-Arystotelesowskie subtelne rozróżnienia dotyczące budowy świata,
cofnęli się do pierwotniejszego poglądu, do jońskiego hilozoizmu: wszechświat jest jednorodny, jest
zawsze i wszędzie tylko materią i nieodłącznym od niej ruchem.
Materia i ruch przyjmują różne postacie, ale poza materią i ruchem nic nie istnieje. U Jończyków materia
i ruch (a także ciało i dusza) nie były jeszcze pojęciowo oddzielone; teraz, choć były oddzielone, zostały
złączone z powrotem. Po dualistycznych systemach Platona i Arystotelesa stoicy - dzięki fikcji „pneumy”
i „tonosu” - mogli powrócić do monistycznego obrazu świata. „Wszechświat jest jeden” - pisał Marek
Aureliusz - „i bóg jeden we wszystkim, i substancja jedna, i prawo jedno, rozum jest wspólny we wszystkich rozumnych istotach, i prawda jedna, i jeden cel dla istot jednorodnych i jednego używających
rozumu”.
- RACJONALIZM.
Wszystko jest w ruchu, żaden zaś ruch nie jest możliwy bez przyczyny.
Przyczyna, aby działać, musi być cielesna i czynna, czyli musi być pneumą. Pneuma zaś jest wszędzie
jedna, więc przyczyny są wszędzie jednej i tej samej natury; koleje świata są zatem spojone jednym
łańcuchem przyczyn i stanowią jednolity proces Wszelako pneumą jest przyczyną działającą nie ślepo i mechanicznie, lecz celowo. Jest w rzeczach
zalążkiem, który rozwój ich prowadzi w określonym kierunku. Stoicyzm nie odstąpił od PlatońskoArystotelesowskiego finał iż mu, natomiast po swojemu zmaterializował go; pojął celowość jako
działanie nie sił duchowych czy wręcz nadprzyrodzonych, lecz jako naturalną własność materii. Mógł to
uczynić dzięki uniwersalnemu środkowi, jaki posiadał w pneumie: była bowiem materią, ale posiadała
wszystkie własności Platońskiej i Arystotelesowskiej duszy. Racjonalność cechowała ją tak samo jak
materialność; toteż nie tylko „pneumą” była jej mianem, ale i „logos”, rozum. Działa w sposób konieczny, ale zarazem celowo; jest nie tylko fatum, ale i opatrznością. Przez nią świat jest ukształtowany
celowo.
Pojmowanie pneumy jako rozumnej było niezmiernej wagi dla stoickiego poglądu na świat. Nic tego
poglądu nie charakteryzuje tak, jak to połączenie materializmu z racjonalizmem. Dla stoików więc rozum
przenikał świat i rządził nim. W przeciwieństwie do Platońsko-Arystotelesowskiej koncepcji, że rozum
jest nadprzyrodzonym demonem, który z zewnątrz dostał się do przyrody - dla nich rozum był czymś na
wskroś przyrodzonym. Prawo rozumu i prawo przyrody było dla nich jednym i tym samym. Rozum dla
stoików (jak i niegdyś dla Heraklita) nie był specjalnością ludzką, lecz siłą kosmiczną; myśl ludzka
podlega tym samym prawom, co cała przyroda. Był to pogląd, który zaważył szczególnie na stoickiej
etyce i na stoickiej teorii poznania.
- PANTEIZM.
Świat tworzy jedną wielką całość, jest jakby ogromnym, organicznym ciałem. Jest
żywy, rozumny, celowy, a przy tym jednolity, jednym prawem rządzony, jakby jaka żywa, rozumna
istota: była to organistyczna koncepcja przyrody, przeciwieństwo atomizmu, pojmującego ją jako zespół
mechaniczny części. Ponadto świat jest nieograniczony, wieczny i nieskończony, jest tylko jeden i nic
poza nim istnieć nie może. Te własności wskazują, że świat jest boskiej natury. Ściśle mówiąc, boska jest
pneumą, która jest źródłem życia, jedności świata, ale że ona przenika każdą rzecz, więc każda rzecz jest
boska. Można powiedzieć, że stoicy uznawali tylko świat przyrodzony, ale w nim dopatrywali się natury
nadprzyrodzonej. Znali jedynie materię, ale materii przypisywali własności duszy, rozumu, nawet Boga.
Przez to materializm ich nie miał czystego charakteru. Transcendentnego Platońskiego boga-demiurga
włączyli do świata. Bóstwo, według nich, istnieje, lecz nie poza wszechświatem, ale w nim; jest z nim
identyczne: to panteizm stoików. Dla nich, którzy pojmowali świat jako boski, łatwa już była obrona
doskonałości świata
- TEORIA WIECZNEGO POWROTU.
Stoicy próbowali również wyjaśnić powstanie i dzieje
wszechświata. I tu poglądy ich były nawrotem do dawniejszych, do pierwszych jońskich filozoficznych
kosmogonii. Boska pneuma, żywa, ognista materia, była dla nich początkiem świata, z którego, jakby
bezwładny osad, powstały trzy pozostałe żywioły; ogień grał u nich tę samą znów rolę, co u Heraklita.
Odróżniali dwa okresy dziejów i mniemali, że po okresie kształtowania się, w którym pramateria
różnicuje się coraz bardziej, następuje okres, gdy różnice te ponownie giną w jedności pramaterii.
Dokonywa się wówczas „pożar świata”, co z ognia powstało, w ogniu ginie. A potem znów wszystko
zaczyna się od początku i ciągle na nowo świat rozwija się, wedle tych samych praw powstają te same
rzeczy i giną w tym samym porządku.
Ale wszechświat jest rozumny i celowy, opanowany przez logos, musi więc istnieć jakiś cel jego
przemian. Cel ten stanowią istoty, w których pramateria dochodzi do najwyższego napięcia i
doskonałości: to istoty rozumne, bogowie i ludzie. Dusze ludzkie są wprawdzie cielesne, ale są ciałami
pneumatycznymi, których ruch toniczny ma wysokie napięcie. Nie są wieczne, ale są trwalsze od ciał,
zdolne przetrwać je dłużej lub krócej w zależności od stopnia napięcia zdobytego przez duszę podczas
życia; dusze mędrców trwają aż po pożar świata. Stąd zadanie człowieka: jest częścią wszechświata,
rozumnego i boskiego, ma więc żyć zgodnie z wszechświatem i być wiernym prawu, które całą naturą
rządzi.
- NIEZALEŻNOŚĆ OD NATURY i ZGODNOŚĆ z NATURĄ.
Rozeszły się w Grecji poglądy na świat,
ale pozostał wspólny pogląd na życie, pochodzący od Sokratesa: osnową jego było przekonanie o
łączności szczęścia i cnoty.
Szczęścia nie można być pewnym, póki jest zależne od zewnętrznych okoliczności. Są tylko dwie drogi,
by je sobie zapewnić: albo zewnętrzne okoliczności opanować, albo uniezależnić się od nich. Opanować
ich całkowicie niepodobna, pozostaje więc jedno: uniezależnić się. Skoro niepodobna zapanować nad
światem, trzeba zapanować nad sobą. Stąd to szczególne połączenie u hellenistycznych etyków: dążą do
szczęścia, a wzywają do wyrzeczenia. Aby wszystko mieć, trzeba się wszystkiego wyrzec. Ten jest mędrcem, kto tego dokona.
Będzie on zabiegać o same tylko dobra wewnętrzne, które od niego jedynie zależą i przeto są pewne.
Takim dobrem wewnętrznym jest cnota; ceniąc cnotę, i tylko cnotę, mędrzec uniezależnia się od
wszelkich niepomyślnych okoliczności, jakie by zajść mogły, i zapewnia sobie szczęście. Ta łączność
mądrości, cnoty, niezależności i szczęścia była wspólną osnową posokratesowskiej etyki w Grecji; ale
nikt nie przejął się nią i nie pogłębił jej tak bardzo, jak stoicy. Uważając, że cnota, i ona jedna, jest
warunkiem dostatecznym szczęścia, utożsamiali ją wręcz ze szczęściem i mieli za dobro najwyższe, a
nawet jedyne prawdziwe dobro.
Ten „moralizm” stanowił jedną połowę etyki stoików, tę, która była wspólna epoce; druga połowa była
już ich własnością: polegała na kulcie natury, wynikającym ze stoickiego poglądu na świat. Tamta
połowa ich teorii wywyższała cnotę, ta wyjaśniała, na czym cnota polega. Wedle stoików natura jest
rozumna, harmonijna, boska. Największą więc doskonałością dla człowieka jest dostosowanie się do tej
powszechnej harmonii. Życie powinno być przede wszystkim zgodne z naturą samego człowieka. Ale
wtedy będzie zarazem zgodne z naturą w ogóle, bo jedno prawo rządzi naturą, nie wyłączając człowieka.
Na tym życiu zgodnym polega cnota. Żyć cnotliwie i żyć zgodnie z naturą - to jedno i to samo. Stoicy
dobro uzależniali od natury, to, co być powinno, określali w zależności od tego, co jest rzeczywiście.
W tak pojętej cnocie widzieli największą doskonałość, jaka jednostce może przypaść w udziale
(doskonałość jednostki Grecy nazywali eudajmonią, a do której należy również to poczucie doskonałości,
jakie nazywamy „szczęściem”.
Życie cnotliwe jest życiem wolnym. Wprawdzie we wszechświecie panuje wszędzie konieczność, ale
(wedle stoickiego pojęcia wolności, które stało się klasycznym w etyce) konieczność wolności nie
wyklucza. Kto bowiem działa zgodnie ze swą naturą, ten jest wolny. A działanie cnotliwe jest właśnie
zgodne z naturą.
Życie zgodne z naturą jest zarazem zgodne z rozumem. Nie namiętności bowiem, lecz rozum stanowi
naturę człowieka. Z tego względu rozum był dla stoików miarą postępowania i naturalizm ich był
zarazem racjonalizmem. Cnotę definiowali wręcz jako rozsądek, jako wiedzę, jako rozum (u Seneki,
recta ratio u Cycerona). Rozum zaś rządzi nie tylko człowiekiem, ale całym kosmosem; stanowi więc
łącznik między człowiekiem a kosmosem, między cnotą ludzką a prawem natury. Racjonalizm stoików
był jakby wspólnym mianownikiem ich czci dla cnoty i czci dla natury. Przejęli Sokratesowską zasadę
zależności dobra od rozumu i dali jej oparcie w swej teorii natury.
- DOBRO, ZŁO i RZECZY OBOJĘTNE.
Życie zgodne z naturą, rozumne, szczęśliwe, cnotliwe, wolne -
to zatem było dla stoików jedno i to samo. Ich ideałem był „mędrzec”, to znaczy człowiek rozumny i
cnotliwy, który przez to jest szczęśliwy, wolny, bogaty, bo posiada to, co prawdziwie cenne.
Przeciwieństwem jego jest szaleniec, zarazem zły i nieszczęśliwy, niewolnik i nędzarz.
A między mędrcem a szaleńcem nie ma przejść. Cnota jest bowiem usposobieniem, które nie ulega
stopniowaniu; kto nie ma pełnej cnoty, nie ma jej wcale. To był pierwszy paradoks etyki stoickiej; a było
ich więcej. Ludzie dzielą się na dobrych i złych. Kto postępuje na drodze cnoty, jest jeszcze poza cnotą.
Cnota jest jedna i niepodzielna: nie ma różnicy między sprawiedliwością, męstwem czy roztropnością; to
samo rozumne usposobienie objawia się przy rozdawaniu dóbr jako sprawiedliwość, w znoszeniu cierpień
jako męstwo, w prowadzeniu swych spraw jako roztropność. Cnota jest jedna dla wszystkich i na
wszystkie warunki życia, i niepodobna posiadać jej pod jednym względem, a pod drugim nie. Wszystko
to było przygotowane przez naukę Sokratesa, a wynikało stoikom z ich pojęcia cnoty, które nie miało
żadnych cech względnych i osobistych, nic, co by mogło być podstawą stopniowania, różnicowania czy
dzielenia cnoty.
Cnota jest dobrem jedynym. Wszystko, co poza tym ludzie nazywają dobrami, jak bogactwo lub sława,
może być źle użyte i może wyjść na złe, więc dobrem nie jest. Cnota jest dobrem, które cechuje
samowystarczalność. Do szczęścia i doskonałości nic poza cnotą nie potrzeba. Poza cnotą i jej
przeciwieństwem, złem, wszystko jest obojętne, bogactwo, siła, uroda, zaszczyty, nawet zdrowie i życie.
Wszystkie te nietrwałe, znikome rzeczy nie są potrzebne do szczęścia i brak ich nie może powodować
nieszczęścia; w tym sensie są obojętne. Stoicy pragnęli nakłonić ludzi, by stały się dla nich obojętne
jeszcze w innym znaczeniu, mianowicie, aby nie wzbudzały ani pożądania, ani wstrętu. Mędrzec ignoruje
je i przez to jest prawdziwie niezależny. Był to motyw cyników, który stoicy włączyli do swego systemu.
Jednakże te rzeczy obojętne są materiałem naszych czynów; można z nich robić dobry albo zły użytek. I
nie są jednak sobie równe; nie będąc „dobrymi” mają jednak mniejszą lub większą „wartość”; rozum wybiera między nimi i wytwarza reguły operowania nimi, licząc się z naturą, już nie rozumną, ale
cielesną, zwierzęcą naturą człowieka. Okazuje się, że jedne z nich są „godne wyboru” (proegmena), inne
„godne odrzucenia” (apoproegmena). W tym punkcie stoicy wzięli rozbrat ze skrajnością cyników.
Rzeczy godne wyboru dzielą się na a) duchowe - jak talenty, pamięć, bystrość myślenia, postępy w
wiedzy (te są stosunkowo najwyższe), b) cielesne - jak sprawność narządów zmysłowych, nawet samo
życie, i c) zewnętrzne - jak posiadanie dzieci, rodziców, miłość ludzka, uznanie, dobre pochodzenie,
umiarkowana majętność. W przeciwieństwie do dobra, które jest bezwzględne, wartość tych proegmenów
jest względna; np. bogactwo, dane nam przez los, posiada wartość, a bogactwo, którego los nam
odmówił, nie posiada jej; jakieś czynności obojętne, urzędnicze czy wojskowe, stają się wartościowe, gdy
są sprawowane rzetelnie. Dobra są godne dążenia do nich, proegmena zaś są godne jedynie przyjęcia ich.
Czyny mające na celu dobra są cnotliwe, te zaś, które mają na celu proegmena - tylko „odpowiednie”.
Wartościom duchowym należy się pierwszeństwo przed cielesnymi : bo dusza, a nie ciało jest „właściwą
wartością” człowieka, podobnie jak w pięknie rzeźbionym naczyniu „wartością właściwą” jest sztuka, a
nie srebro. Ciało nie jest całkowicie bezwartościowe, ale jego wartość zanika wobec wartości duszy.
- AFEKTY.
Rzeczy obojętne nie są dobrami, ale nie są również złem. Złe jest tylko życie wbrew
cnocie, naturze i rozumowi. Źródłem jego są afekty, silniejsze od rozumu. Afekty (lub namiętności, to
wedle Zenona, poruszenia duszy bezrozumne i przez to przeciwne naturze ludzkiej. Cztery są zasadnicze
afekty: z nich dwa, zawiść i pożądliwość, zabiegają o rzekome dobra, a-dwa inne, smutek i obawa, stronią
od rzekomego zła. Są popędami, na których podłożu wytwarzają się stany stałe, będące dla duszy tym,
czym choroby dla ciała, jak np. skąpstwo, będące przywiązaniem do rzekomych dóbr, lub mizantropia,
polegająca na unikaniu rzekomego zła.
Żaden afekt nie jest naturalny i żaden dobru nie służy: należy się więc ich wyzbyć. Nie chodzi o
umiarkowanie wobec nich, jakie głosili perypatetycy, lecz całkowite wyzbycie się ich; nie o „mstropatię”,
lecz o „apatię”. Ta apatia, czyli beznamiętność, charakteryzuje mędrca. Ona to stanowi najbliższy cel
życia moralnego. Zwłaszcza najgorszy z afektów - smutek, nie powinien mieć nigdy dostępu do duszy
mędrca, a więc i smutek z powodu cudzego zła, tj. współczucie. Należy wobec innych powodować się
rozumem, a nie współczuciem; inaczej postępuje się źle, jak lekarz, który unika bolesnej operacji ze
współczucia dla chorego.
To wymaganie, aby opanować afekty i zobojętnieć dla wszelkich dóbr życiowych, połączone z
radykalnym potępieniem, jako złych, wszystkich, co nie są doskonali, wytworzyło tę surowość i ten
rygoryzm, które cechowały stoicką teorię i życie, etykę i moralność.
Stoicy zrozumieli znaczenie moralne intencji. Czyn jest dobry, jeśli posiada dobrą intencję. Jeśli zaś ją
posiada, to choćby powszechnie uchodził za haniebny, jest dobry. Rozróżniali też czyny mające
zewnętrzne cechy moralności i takie, których wewnętrzną intencją jest czynienie dobrze; pierwsze są
„słuszne”, recta, drugie zaś są „zacne”, honesta. Odpowiada to nowożytnemu (Kaniowskiemu) rozróż-
nieniu legalności i moralności. Do jakiej kategorii czyn jakiś należy, widzowie, nie znający jego
wewnętrznej intencji, niełatwo mogą osądzić.
- ETYKA SPOŁECZNA.
Etyka stoików, wbrew odmiennym pozorom, była natury społecznej ; ich
obojętność dla dóbr nie była obojętnością dla ludzi. Namiętności mają charakter egoistyczny, ale rozum,
kierownik czynów moralnych, właśnie przezwycięża egoistyczne skłonności; kto kieruje się w życiu
zasadami rozumu, mądrości i cnoty, ten nie znajduje żadnego przeciwieństwa między interesami
osobistymi a społecznymi.
W pojmowaniu społeczeństwa, tak samo jak w pojmowaniu przyrody, stoicy byli dalecy od atomizmu,
traktującego części jako samodzielne wobec całości; przeciwnie, traktowali społeczeństwo również jako
organiczny zespół. W stworzeniu takiego zespołu widzieli zadanie państwa. Każdy człowiek należy do
różnych grup, węższych i szerszych, i ma wobec nich obowiązki. Te obowiązki opasują go niby koła
koncentryczne coraz szersze, których on jest ośrodkiem. Te koła to własne ciało, krewni, towarzysze,
naród. Ostatnie, najszersze koło obejmuje całą ludzkość. Ideałem dla człowieka jest sprowadzić obwody
tych kół do ośrodka, osiągnąć tę samą bliskość względem ludzkości, jaką ma względem samego siebie.
Ludzkość była wzniosłym hasłem stoików, po cynikach przejęli ideały kosmopolityczne. Dążyli do
usunięcia granic między państwami narodowymi, do zerwania z tradycyjnym przeciwstawieniem
pełnoprawnych Hellenów i barbarzyńców. Imperium Romanum realizowało idee stoików.
Etykę stoików cechowała surowa powaga, rozsądna trzeźwość, ale także optymizm, wiara w możność, a
nawet łatwość osiągnięcia dobra. Bo też dobro jest nie poza nami, lecz w nas i od nas tylko zależne. Ale też ponadto i świat jest zbudowany rozumnie, i natura ludzka w istocie swej jest dobra i rozumna. Więc
cnota jest łatwa i łatwa radość. „Jakże łatwo odtrącić od siebie i odepchnąć wszelkie wyobrażenia
niepokojące i niestosowne i natychmiast uzyskać pogodę ducha”, pisał cesarz-stoik, Marek Aureliusz.
LOGIKA.
Stoicy pierwsi użyli terminu „logika”. Użyli go w szerokim znaczeniu, obejmując te działy,
które dawniejsi filozofowie nazywali dialektyką, analityką, topiką, a także i te, które współczesne im
szkoły zwały kanonika, czyli nauką o kryterium prawdy. Pojmowali logikę jako naukę o logosie, w obu
znaczeniach wyrazu: o rozumie i o mowie. Jako nauka traktująca o mowie logika obejmowała również
retorykę, a nawet gramatykę - stanowiła więc duży i niezupełnie jednolity kompleks dyscyplin. W kompleksie tym widzieli jednak wspólny przedmiot, który umożliwił im jednolitą definicję całego kompleksu:
mianowicie określali logikę jako naukę o znaku i o tym, co on oznacza. Z owego kompleksu wyróżniali
część traktującą o prawdziwości tego, co oznaczane; tę najważniejszą część nazywali dialektyką. Stoicy,
ceniący tylko to, co służy cnocie, uznawali jednakże potrzebę logiki, a zwłaszcza dialektyki: cnota jest
bowiem oparta na wiedzy, mędrzec powinien być więc doskonałym dialektykiem. I rzeczywiście,
cnotliwi mędrcy stoiccy odznaczyli się w dialektyce: wytworzyli nowe i owocne teorie spostrzeżeń, pojęć
i sądów, prawdy i kryterium, a nawet całą nową teorię logiki formalnej
- POCHODZENIE WIEDZY.
W kwestiach poznania stoicy tak samo odeszli od tradycji platońskiej,
jak w metafizyce: tam nie uznawali idealnych czynników bytu, tu nie uznawali apriorycznych czynników
wiedzy. Pochodzenie jej pojmowali sensualistycznie: Kleantes wyznawał nawet bardzo gruby sensualizm,
bo pojmował postrzeżenie jako odciśnięcie przedmiotów w duszy; Chryzyp wysubtelnił teorię, mówił już
nie o odciśnięciach, lecz o zmianie dokonanej w duszy, i zaznaczał, że postrzegamy nie rzecz i nawet nie
stan duszy, lecz właśnie tylko zmiany zachodzące w tym stanie.
Ze spostrzeżeń, które są tedy pierwszym podłożem wiedzy, powstają pojęcia. Te są różnych rodzajów:
jedne z nich są „naturalne”, wytwarzane niejako automatycznie przez umysł, inne zaś są wytwarzane
świadomie na drodze refleksji. Pośród zaś naturalnych są takie, co, jak np. pojęcia dobra i Boga,
specjalnie odpowiadają naturze ludzkiej i przez to są powszechne, wszystkim „wspólne”. Są naturalne i
powszechne, ale nie wrodzone; nie czyniły wyłomu w sensualistycznych intencjach stoików, bo i one
wyrastały na podłożu doświadczenia. Rozum był podstawowym czynnikiem filozofii stoików, ale nie
rozporządzał wrodzonymi pojęciami; ich racjonalizm był połączony z genetycznym sensualizmem.
- KRYTERIUM PRAWDY.
Naczelnym zagadnieniem ówczesnej logiki było zagadnienie kryterium,
czyli środka rozpoznawania prawdy i odróżniania jej od fałszu. Za kryterium mogą służyć tylko prawdy,
które bezpośrednio i niezawodnie okazują swą prawdziwość; one już kryteriów nie potrzebują, natomiast
innym twierdzeniom służą za kryteria.
Stoicy przyjmowali, że takie prawdy istnieją i że poznajemy je przy pomocy zmysłów. Podobnie
twierdzili i epikurejczycy; ale podczas gdy ci mniemali, że wszystkie postrzeżenia są niezawodne i mogą
służyć za kryteria, stoicy przyjmowali to dla niektórych tylko spostrzeżeń. Nie wszystkie wprawdzie, ale
niektóre postrzeżenia są zupełnie jasne i przekonywające i dają przez to gwarancję, że ujmują rzeczy
takimi, jakie są naprawdę. Są to postrzeżenia dokonywane w normalnym stanie, z odpowiedniej
odległości, dostatecznie długo trwające, sprawdzane przez inne postrzeżenia. Takie postrzeżenia stoicy
zwali kataleptycznymi.
Klasyfikując - w samodzielny sposób - władze poznawcze, uważali władzę sądzenia za władzę odrębną.
Sądy nie są li tylko derywatem postrzeżeń, są aktami sui generis, mianowicie aktami uznania
(synkatatesis). Otóż jednym spostrzeżeniom dajemy uznanie, innym nie. Postrzeżenia kataleptyczne są to
te, którym uznania odmówić niepodobna. Na ich podstawie wytwarzamy słuszny i oczywisty sąd
postrzegawczy, czyli sąd kataleptyczny.
Grecy zajmowali w filozofii postawę obiektywną: ich teoria poznania była analizą przedmiotu poznania,
a nie podmiotu. Do końca nie posiadali właściwej nazwy dla oznaczenia podmiotu. Stoicy byli tymi,
którzy częściowo przynajmniej wyzwolili się z tego ograniczenia. Zapewne ich skłonność do refleksji
etycznej skierowała uwagę na podmiot; dość, że doszli do wytworzenia pojęć takich, jak oczywistość,
świadomość, i do przeciwstawienia bardzo już bliskiego przeciwstawieniu „podmiot - przedmiot”
- W LOGICE FORMALNEJ
stoicy byli inicjatorami jednej z dwóch wielkich koncepcji, jakie
wytworzyła starożytność: pierwsza była dziełem Arystotelesa, druga stoików. Punktem wyjścia było dla
nich przekonanie, że każda prawda i fałsz, a zatem każdy sąd stanowi nierozkładalną całość, nie należy
go więc traktować jako połączenie terminów, jak to czynił Arystoteles. Nie termin, lecz sąd należy
uważać za jednostkę logiczną. W ten sposób stoicy zapoczątkowali propozycjonalne traktowanie logiki. Tak pojmując sąd odnaleźli pewne prawa i rozróżnienia, które uszły uwagi Arystotelesa, między innymi
rozróżniali wśród sądów złożonych sądy kopulatywne, hipotetyczne i dysjunktywne. W przeciwieństwie
do Arystotelesa pierwotną postać sądu widzieli nie w sądzie kategorycznym „S jest P”, lecz w
hipotetycznym „jeżeli A, to B”.
ISTOTA STOICYZMU
leżała w połączeniu racjonalizmu z materializmem. Pierwszy łączy go z filozofią
Platońsko-Arystotelesowską, drugi go od niej oddziela. Materialna natura jest jedynym bytem
rzeczywistym, jedyną miarą dobra w etyce i prawdy w logice. Ale natura jest racjonalna, podległa
prawom rozumu.
Obraz świata, jaki wytworzył się na tej podstawie, był materialistycznym monizmem, ale takim, który
materię pojmował jako żywą, rozumną, rozwijającą się celowo, boską, był więc hilozoistyczny,
finalistyczny i panteistyczny.
Stoicyzm, nawet tam, gdzie zasady przejął z dawniejszej filozofii, w przeprowadzeniu ich wykazał wiele
oryginalności. Zwłaszcza w etyce: oryginalna była zasada zgodności z naturą, ideał mędrca, pojmowanie
wolności i intencji moralnej, teoria namiętności, społeczne pojmowanie etyki. Ale również i w logice:
teoria spostrzeżeń kataleptycznych, pojęć naturalnych, sądu jako aktu uznania, językowa koncepcja logiki
lub nowa wobec Arystotelesowskiej klasyfikacja sądów.
Surowość, z jaką stoicy żądali przeprowadzenia zasad cnoty w życiu, najszerszy znalazła oddźwięk - i
ona to popularnie nosi nazwę stoicyzmu.
SZKOŁA STOICKA
przeszła przez 3 okresy: 1) stara szkoła ateńska, do której należą twórcy stoicyzmu,
2) średnia szkoła, która kwitła na przełomie II i I w. p.n.e., ale nie w Atenach już, lecz na wyspie Rodos, i
która od czystej nauki stoickiej przeszła do eklektycznej, 3) młodsza szkoła, rozwijająca się w Rzymie w
okresie Cesarstwa, która częściowo powróciła do pierwotnej doktryny stoickiej.
ŚREDNI OKRES STOICYZMU zaczął się, odkąd kierownictwo szkoły w 129 r. objął Panaitios z Rodosu (185-
110). Najwybitniejszym wszakże myślicielem tego okresu był jego następca, Poseidonios (135-50).
Pochodził z syryjskiej Apamei, był niewiele starszy od Cycerona. Zagubienie jego pism przyczyniło się
do tego, że zasługi jego poszły w zapomnienie, i dopiero najnowsze badania wydobyły na jaw, że był
przełomową postacią w dziejach późnogreckiej myśli. A pisma te były, jak można sądzić, nie mniej
liczne i nie mniej różnorodne niż Arystotelesa. Istotne w jego filozofii było to, że oparł ją na zdobyczach
nauk ścisłych. Metodę na nich wypróbowaną zastosował także w teologii, historii kultury, pedagogice.
Zarówno do objaśniania materii jak ducha używał pojęć fizykalnych, takich jak natura, siła, przyczyna,
działanie. I przeto jego obraz świata wypadł zupełnie jednolicie. Ducha interpretował jako siłę natury, tę
samą, która objawia się też jako siła życiowa. Tchnął w stoicyzm nowe życie, dociągając go do
najwyższego poziomu ówczesnej nauki. „Jako syntetyk (nie eklektyk)” - powiada o nim Sinko - „zamyka
filozofię hellenistyczną, jak Arystoteles klasyczną”.
Ale niebawem zaczął się w filozofii stoików objawiać zwrot zupełnie inny, a naturalny w owym okresie.
Zbliżyli swój sposób myślenia do doktryn idealistycznych i dualistycznych; przede wszystkim zaś do
doktryny Platona. Co więcej, zbliżyli go także do sposobu myślenia ludzi Wschodu. Tradycyjne greckie
zainteresowanie światem zewnętrznym zaczęło ustępować miejsca zainteresowaniu światem
wewnętrznym. I w duchu nadchodzącej ery religijno-filozoficznej wzmogły się także w filozofii stoików
czynniki teologiczne i pojawiły mistyczne.
U MŁODSZYCH STOIKÓW wszakże wziął górę nie ten prąd religijny, lecz rzymsko-moralistyczny.
Ograniczyli filozofię stoicką prawie wyłącznie do zagadnień etyki i mądrości życiowej. Najsławniejsi
wśród nich byli i są dziś jeszcze: Seneka (3-65 n.e.), dygnitarz za rządów Nerona, autor wielu
popularnoetycznych pism: O życiu szczęśliwym, O krótkości życia, O gniewie i in.; Epiktet (ok. 50 -130),
niewolnik pochodzący z Frygii, później nauczyciel filozofii w Rzymie, najbliższy starostoickiej tradycji
(poglądy jego przechowały się, spisane przez Arriana i wydane pn. Diatryby, a w skróconej postaci jako
Encheiridion - Podręcznik moralności); wreszcie cesarz Marek Aureliusz panujący 161-180), autor
Rozmyślań. Stoicy ci, zwłaszcza Seneka i Marek Aureliusz, odbiegli od pierwotnego stoickiego
materializmu; ich pogląd na świat skłaniał się do dualizmu i spirytualizmu. Zajmowali się prawie
wyłącznie sprawami etycznymi i w tym zakresie byli wierni tradycji stoickiej. Oddziałali potężnie; w ich
ujęciu filozofia stała się sprawą życiową, radą i podporą w życiu. Pisma ich trafiły do szerokich mas i do
dnia dzisiejszego zostały żywe.
