KINO JAPOŃSKIE Flashcards
(11 cards)
“Urodziłem się, ale…” geneza
1932 – “Urodziłem się, ale…” - Yasujiro Ozu – film niemy – gendai geki,film niemy, Ozu tworzył głównie gendai geki. Ozu uważany był przez Japończyków za najlepszego reżysera, skupiał się na codziennych problemach zwykłych ludzi.
“Urodziłem się, ale…” fabuła
1932 – “Urodziłem się, ale…” - Yasujiro Ozu – film niemy – gendai geki,film niemy. Rodzina przeprowadza się do nowego domu na podmiejskie osiedle, ojciec zaczyna pracę u lokalnego przedsiębiorcy. W trakcie podróżny napotkali problem z autem które ugrzęzło im w błocie. Chłopcy trafiają do nowego szkoły (2 dzieci) ale są tam wyśmiewani i pojawiają się pierwsze konflikty. Chłopcy nie idą do szkoły aby uniknąć prześladowania, dochodzi jednak do bójki z innymi dziećmi i chłopcy zdobywają za to uznanie, od teraz są „przywódcami dziecięcego gangu”. Rodzina zostaje zaproszona do szefa ojca na film do domu, dzieci po raz pierwszy widzą że tata jest uległy w stosunku do kogoś innego i widzą go jako „niższego” w hierarchii społecznej. Po powrocie dzieci kłócą się z tatą dlaczego jest tylko urzędnikiem i podlizuje się jakiemuś kolesiowi. Ojca to boli że nie spełnił oczekiwań synów, pojawiają się refleksje nad życiem i wyborem pracy. Na początku chłopcy żeby pokazać swój bunt przestają nawet jeść. Po przespanej nocy jednak zaczyna się koeljny dzień oni znowu muszą iść do szkoły a tata do pracy, nie ma tutaj wielkiego momentu pojednania, chłopcy po prostu z czasem wracają do codzienności, znowu są gadatliwy i jedzą oraz okazują tacie małe momenty empatii np. odprowadzenie ojca kawałek na stacje i zaczyna iść jego chodem co oznacza małe utożsamianie się i empatię. Na koniec Ojciec jedzie do pracy a dzieci do szkoły.
“Opowieść o późnych chryzantemach” geneza
1939 – “Opowieść o późnych chryzantemach” – Kenji Mizoguchi – jidai geki – długie, sześciominutowe ujęcia. Kamera często podąża za emocjami a nie tylko za akcją.
“Opowieść o późnych chryzantemach” fabuła
1939 – “Opowieść o późnych chryzantemach” – Kenji Mizoguchi – jidai geki – . Adoptowany syn znanego aktora, odkrywa, że ludzie chwalą jego grę ze względu na sławę ojca ale poza tym są chłodni, jedyną osobą która mu o tym mówi ale wierzy że może się nauczyć jest Otoku – niania jego młodszego brata. Chłopak zakochuje się w Otoku ze wzajemnością ale rodzina źle na to patrzy bo dziewczyna jest z niższej klasy, jednak plotki o nich doprowadzają do zwolnienia dziewczyny przez ojca chłopca. Po tym wydarzeniu mężczyzna buntuje się przeciw wartością rodzinnym i opuszcza Tokio, aby dowieść swoich zdolności aktorskich i stać się sławnym. Samodzielnie zaczyna rozwijać umiejętności aktorskie, odnajduje Otoku i zamieszkują razem. Chłopak gra w podrzędnych teatrach a kobieta robi dla niego wszystko, znosi będę i głód i pracuje fizycznie, ludzie nadal nią gardzą i postrzegają jako osobę co ściągnęła chłopaka w dół. Z czasem Chłopak w końcu zostaje doceniony jako aktor , Otoku odsuwa się coraz bardziej, zaczyna chorować na gruźlicę i nie mówi o tym Chłopakowi. Chłopak powraca do Tokio i gra w wielkim przedstawieniu, publiczność i rodzina są zachwyceni jednak w tym samym czasie Otoku umiera samotnie, niedaleko teatru w dzień jego sukcesu. Chłopak zostaje z pustką że jego triumf był kosztem kobiety która go szczerze kochała.
Mizoguchi i Ozu
Mizoguchi i Ozu byli najważniejszymi twórcami kina japońskiego przedwojennego. Mizoguchi głównie tworzył w Nikkatsu filmy jidai geki, a Ozu tworzył głównie gendai geki. Ozu skupiał się często na relacjach rodzinnych w swoich filmach. Ozu trzymał zazwyczaj kamerę nisko, metr nad ziemią, uważając że jest to perspektywa naturalna dla Japończyka, siedzącego na macie. Ozu uważany był przez Japończyków za najlepszego reżysera. Ozu został wysłany na front i pojmany przez amerykanów, wrócił do filmu po wojnie. W latach 40 mocno znacjonalizowano kino w Japonii, Mizoguchi stał się wtedy jednym z czołowych reżyserów bo jego produkcje propagowały Japonię.
“Papierowe baloniki ludzkiego współczucia” geneza
1937 – “Papierowe baloniki ludzkiego współczucia” – Sadao Yamanaka Tego samego dnia dostał powołanie do wojska, ponieważ jego filmy były bardzo krytyczne w stosunku do imperium, został wysłany do Manczurii gdzie zmarł na czerwonkę. Pokazanie codziennego życia ubogich ludzi zdala od bitew i pałaców. Główne postacie to bezrobotni samuraje, rzemieślnicy, kobiety. Ukazanie beznadziei i obojętności społeczeństwa wobec jednostki.
“Papierowe baloniki ludzkiego współczucia” fabuła
1937 – “Papierowe baloniki ludzkiego współczucia” – Sadao Yamanaka - Główne postacie to bezrobotni samuraje, rzemieślnicy, kobiety. Ukazanie beznadziei i obojętności społeczeństwa wobec jednostki. Poznajemy dzielnicę rzemieślników i biedoty, Postać buntowniczego fryzjera i Samuraja Matajuro żyjącego z żony, która tworzy papierowe ozdoby a sam szuka ciągle pracy próbując utrzymać wizerunek. Fryzjer prowadzi nielegalny hazard i drwi z gangsterów. Pewnego dnia porywa córkę jednego bogacza, która miała wyjść za mąż za człowieka z wyższej klasy. Okazuje się że porwanie ma wymiar romantyczny bo jest pomiędzy nimi wątek miłosny. Żona Samuraja idzie błagać lokalnego gangstera o prace dla męża co bardzo upokarza ją i jego. Jak mąż się dowiedział to był zdruzgotany utratą twarzy i dumy że kobieta musi go ratować. Fryzjer zostaje finalnie zamordowany przez gangsterów a Samuraj ze wstydu popełnia samobójstwo przez rozcięcie brzucha i znajduje go żona. Ich losy się przeplatają bo mieszkają oni drzwi w drzwi, ich historia jest podobna obaj są na skraju upadku i szukają jak mogą żeby mieć lepsze życie a na koniec i tak umierają. Dzieci na zewnątrz puszczają baloniki co pokazuje jak świat zewnętrzny nie patrzy na tragedie jednostek tylko leci dalej.
Sadao Yamanaka
Sadao Yamanaka był w latach 30. uważany za najzdolniejszego reżysera i uważano go za przyszłość japońskiej kinematografii, co się jednak nie sprawdziło. Tylko 3 jego filmy przetrwały, 2 kompletnie. Dziś się o nim prawie nie pamięta.
3 najstarsze i najważniejsze studia japońskie
– Nikkatsu – głównie kino gangsterskie i młodzieżowe
– Shochiku – głównie kino obyczajowe
– Toho – głównie kino samurajskie
Benshi
Benshi – mistrz ceremonii, narrator, który towarzyszył filmom niemym, bardzo zintegrowany z filmem. Często odgrywał postaci, udając ich głos. Czasem ważniejszy niż sam film. Pojawiali się na plakatach filmowych i byli traktowani jak prawdziwi artyści. Przez to kino nieme długo utrzymywało się w Japonii.
W Japonii dzieli się filmy na dwa podstawowe rodzaje (gatunki):
jidai geki a gendai geki
– jidai geki – filmy kostiumowe, dziejące się w przeszłości
– gendai geki – filmy, dziejące się współcześnie
