POWOJENNE KINO FRANCUSKIE Flashcards
(15 cards)
“Mój wujaszek” geneza
1958 – “Mój wujaszek” – Jacques Tati - Tati w roli głównej jako pan Hulot. Opowiada o potyczkach z rzeczywistością, postaci są na równi z rekwizytami. W filmie przedstawił w satyrycznym świetle technicyzację codziennego życia. Bohater przybywa do willi, w której zainstalowano wszelkie możliwe wynalazki. Seria gagów wywołanych przez niezgrabnego, staromodnego pana Hulot pokazuje, że technika może unieszczęśliwić i ubezwłasnowolnić człowieka. Opowiada o potyczkach z rzeczywistością.
Jacques Tati
Jacques Tati był jednym z najbardziej docenianych francuskich komików. Miał swoją wykreowaną postać pana Hulota, który przypominał komików amerykańskich.
Narodowego Centrum Kinematografii
1946 – powstanie Narodowego Centrum Kinematografii, co umocniło centralizację przemysłu filmowego.
Komitet Obrony Kina Francuskiego
1946 – otwarcie kin na filmy amerykańskie, niektórzy to krytykowali więc powstał Komitet Obrony Kina Francuskiego, które chciało ograniczyć dominujące kino amerykańskie.
kino papy
Lata powojenne były zdominowane przez “tradycję jakości” – powstawały filmy dobre, ale nie wybitne. Były jedynie dobrze zrealizowane. Nazywano to kino “kinem papy”, podkreślając jego niską jakość i brak ambicji. Filmy nie wyrażały osobowości reżysera a scenarzystów: Jeana Aurenchego i Pierre’a Bosta, którzy zdominowali lata 40 i 50. Kino papy przez długi czas było ignorowane i odrzucane, zwłaszcza przez późniejszą działalność i popularność twórców Nowej Fali. Claude Autant-Lara wprowadził do swoich filmów elementy satyry, pastiszu. Wybijały się one poza typowe schematy kina papy
“Zakazane zabawy” geneza
1952 – “Zakazane zabawy” – Rene Clement Perspektywa dziecka, niewinność. Silny, antywojenny przekaz, Wojna tylko w sferze dźwiękowej. Zwątpienie w religię. Silny, antywojenny przekaz. Film otrzymał Złotego Lwa w Wenecji i zapoczątkował opowiadania o wojnie z perspektywy dziecka. „Zakazane gry” przypomina o destrukcyjnym wpływie wojny na niewinnych oraz o dziecięcej zdolności do tworzenia sensu w chaosie. Uczy empatii i pokazuje jaki najmłodsi radzą sobie z tragedią. Rene Clement rozbijał formułę realistyczną.
“Cena strachu” geneza
1953 – “Cena strachu” – Henri-Georges Clouzot Zdobył nagrody na wielu festiwalach filmowych. Refleksja na temat pieniędzy i strachu. Pokazanie, że wojna dotknęła wszystkich Europejczyków po równo (bohaterami Francuzi, Włoch, Niemiec). Główny aktor – Yves Montant- wiele znaczący dla filmu francuskiego. Głównym tematem jest ludzka desperacja i bezwzględność kapitalizmu oraz jak ekstremalne sytuacje ukazują prawdziwą naturę człowieka w walce o przetrwanie.
“Orfeusz” geneza
1950 – “Orfeusz” – Jean Cocteau, Druga część Trylogii Orfickiej (pierwsza – “Krew poety” z 1930; trzecia – “Testament Orfeusza” z 1960). Jean Marais w roli głównej. Cocteau jest kontynuatorem tradycji awangardowej. Swobodnie interpretował teksty ludowe. Jedno z najbardziej znanych dzieł francuskiej kinematografii. Film jest reinterpretacją mitologicznej historii Orfeusza, osadzoną w surrealistycznej i współczesnej scenerii. “Orfeusz” jest medytacją nad rolą artysty, jego twórczością i dążeniem do nieśmiertelności. Cocteau wskazuje, że artysta musi nieustannie mierzyć się z wewnętrznymi demonami i przeciwnościami losu, aby osiągnąć transcendencję. Film przedstawia sztukę jako coś ponadczasowego, co przekracza granice życia i śmierci. Orfeusz pokazany krytycznie (jako egocentryk). Orfeusz ucieleśnieniem artysty, który ma dostęp do innego świata dzięki swojej twórczości.
Jean Cocteau
Jean Cocteau – założył festiwal w Biarritz, co rozwinęło potem Nową Falę.
„Ucieczka skazańca” geneza
1956 – „Ucieczka skazańca” - Robert Bresson- to arcydzieło minimalistycznego kina, które opowiada o ucieczce francuskiego więźnia wojennego z niemieckiego obozu w czasie II wojny światowej. Film oparty na prawdziwej historii André Devigny’ego, wyróżnia się ascetycznym stylem – brak muzyki, surowe kadry i skupienie na detalach czynią z niego studium wytrwałości i wolności. To opowieść o niezłomności ludzkiego ducha, determinacji i wiary w możliwość odzyskania wolności, nawet w najbardziej opresyjnych warunkach. Bresson podkreśla siłę duchową człowieka, nie gloryfikując dramatyzmu. Film spotkał się z uznaniem krytyków za swoje filozoficzne podejście i nowatorski styl. Uważany jest za jeden z najlepszych filmów Bressona, cenią go zarówno reżyserzy, jak i widzowie zainteresowani egzystencjalnymi tematami.
“Mój wujaszek” fabuła
1958 – “Mój wujaszek” – Jacques Tati - Tati w roli głównej jako pan Hulot. Bohater przybywa do willi, w której zainstalowano wszelkie możliwe wynalazki. Seria gagów wywołanych przez niezgrabnego, staromodnego pana Hulot pokazuje, że technika może unieszczęśliwić i ubezwłasnowolnić człowieka. Opowiada o potyczkach z rzeczywistością.
“Zakazane zabawy” fabuła
1952 – “Zakazane zabawy” – Rene Clement - Pięciolatka w trakcie nalotu na Paryż traci swoich rodziców. Trafia do wiejskiej rodziny po tym jak pobiegła za swoim pieskiem<był>, zaprzyjaźnia się z synem gospodarzy odprawia z nim tytułowe zakazane zabawy, polegające na grzebaniu zwierząt. Dzieci wykradają krzyże z cmentarzy żeby godnie pochować zwierzęta. Inspiracją przedsięwzięcia jest podsłuchana rozmowa wieśniaków, twierdzących, że ofiar nalotu było tak wiele, iż zabrakło trumien i zabitych wrzucono do dołu jak psy. Kiedy konspirację odkrywają dorośli, wybucha skandal. Rodzice chłopaka są nim rozczarowani, po dziewczynkę przyszła służba ponieważ była sierotą. Chłopak zawarł deal z tatą że powie gdzie są krzyże ale nie oddadzą dziewczynki. Ale oni oddali dziewczynkę a chłopak zepsuł krzyże</był>
“Cena strachu” fabuła
1953 – “Cena strachu” – Henri-Georges Clouzot - Są w jakieś miejscowości i każdemu brakuje pracy, jeden z nich ma romans z Lindą sprzątaczką/kelnerką z pabu. W miasteczku lekkie pobudzenie bo przyleciał samolot z Indii. Akcja toczy się w fikcyjnym miasteczku w Ameryce południowej, opanowanym przez biedę i desperacje, mieszkańcami są głównie imigranci. Zmuszeni sytuacją finansową 4 mężczyźni zgłaszają się na ochotników do pracy przy przewozie nitrogliceryny przez niebezpieczne drogi dżungli. Celem ma być ugaszenie pożaru w szybie naftowym należącym do potężnej, bezdusznej korporacji. Nagrodą są 2000 ale stawką jest też ich życie. Spotykają po drodze różne problemy, jeden się rozchorował, jednym na wyboistej drodze skończyła się benzyna, przy zrzucie jeden zrzucił 2 przypadkiem cofając. Natrafili na wylaną chyba rope? I jeden się przewrócił i 2 po nim przejechał. Zabrał go do auta i obaj tacy brudni i wykończeni jadą i opowiadają sobie a tamten co był przejechany umarł w momencie jak dojechali na miejsce. Dojechał tylko Mario i jak wracał do domu do swojej sprzątaczko-kelnerki to się rozbił samochodem z klifu przypadkiem i umarł.
“Orfeusz” fabuła
1950 – “Orfeusz” – Jean Cocteau - Zaczynamy w kawiarni francuskiej, nasz główny bohater nie jest lubiany. Na zewnątrz kawiarni wybucha bójka i główny bohater ucieka ale jest światkiem że 1 z tej bójki potrącił człowieka i kobieta zabrała potrąconego i Orfeusza autem pod pretekstem że jest świadkiem. I pojechała nie do szpitala tylko jakiegoś dziwnego opuszczonego domku. Jak udało mu się wrócić do domu to jego partnerka chciała mu przekazać wieści o ciąży ale pokłócił się z nią. Śmierć go zwodzi i on myśli że to zły sen, śmierć<ta> odbiera mu żonę. Orfeusz za pomocą magicznych rękawiczek przeszedł przez lustro do świata śmierci, razem z 1 pachołem od śmierci który jej się regularnie sprzeciwia. Na sądzie, śmierć przyznała się że zabrała żonę Orfeusza bo sama się w nim kocha. Jebaniec Orfeusz jak dowiedział się że śmierć go kocha to był szczęśliwy i pocałował się z nią jakby walka o żonę przestała już mieć znaczenie. Finalnie zabiera od śmierci żonę pod warunkiem że już nigdy na nią nie spojrzy. Przez przypadek spojrzał na nią w lustrze tylnym od auta. Tłum ludzi chce się dostać do jego domu i przy przepychance dochodzi do przypadkowego postrzelenia Orfeusza który umiera. Dostaje się do świata umarłych i pierwsze co to odnajduje śmierć i cieszy się że może z nią być. Ale ona jednak cofa wszystko co się wydarzyło w czasie i przestrzeni i jego żona znów żyje a on odzyskał uczucia do niej. Na koniec po śmierć i tego pomocnika przychodzą strażnicy z zaświatów aby ich ukarać, zabierają ich i koniec filmu.</ta>
„Ucieczka skazańca” fabuła
1956 – „Ucieczka skazańca” - Robert Bresson - Rozkładamy na czynniki pierwsze ucieczkę naszego więźnia, wiemy w jakiej jest celi i że jakiś pan z zewnątrz pomagał mu przekazywać listy a czasem nawet i jakieś jedzenie. Jak już zakolegował się z 19 latkiem z celi obok który siedział za rozstrzelanie Niemca to przenieśli głównego bohatera z parteru na najwyższe piętro. Tam po oczekiwaniach aż dostanie metalową łyżkę do zupy zaczął skrobać drzwi aby wyważyć deski i uciec. Super udało mu się wychodzić z celi wieczorami i robić analizę ucieczki. Regularnie gromadził różne materiały, ze sprężyn w łóżku robił liny, dostał paczkę i ze wszystkich materiałów robił liny. Pewnego dnia dostał informacje że za szpiegostwo jest skazany na rozstrzelanie. Dali mu towarzysza, jakiegoś młodego chłopaka który jest oskarżony o bycie dezerterem. Zastanawiał się czy zabić chłopaka czy zabrać go ze sobą. Finalnie postanawiają uciec razem. Wszystko trwa o wiele dłużej jednak krok po kroku zbliżają się do ucieczki. Finalnie udało im się i uciekli cali i zdrowi.
