malarstwo Flashcards
(2 cards)
Symbolizm w malarstwie przejawiał się w różnych formach.
Mogły one wywodzić się
zarówno z tradycji akademickiej, jak i z dążenia do zerwania z wiernym przedstawianiem rzeczywistości. Pojawiły się dwa zasadnicze nurty. Pierwszy posługiwał się narracją,
anegdotą i tradycyjnymi motywami ikonograficznymi. Malarstwo to odwoływało się do
obycia kulturalnego odbiorcy. Drugi nurt koncentrował się na czysto plastycznych środkach
artystycznych. Artyści chcieli stworzyć nowy język form, linii i barw, dążyli do takiego
wyrażenia ideowego przesłania dzieła, by uwypuklić to, co niewidoczne i niewyrażalne.
Symbolizm – mimo różnic między nurtami – miał jednak pewne wspólne cechy.
Najważniejsze dla symbolistów były wyobraźnia i indywidualizm twórcy. Cechowały je narracyjność i ścisły związek z literaturą. Operowano alegoriami i symbolami, często takimi, dla których
nie było odniesień w sztuce wcześniejszej, a więc trudnymi do odczytania. Przedstawiano
personifikacje nowych pojęć i idei. Duże znaczenie miało wprowadzenie odbiorcy dzieła
w określony nastrój, np. tajemniczy i budzący niepokój lub melancholijny. Często wykorzystywano symboliczne i ekspresyjne właściwości barwy, dekoracyjność linii i plam
barwnych. W celu uchwycenia istoty rzeczy dążono do syntezy przez redukcję szczegółów, które najczęściej angażują zmysły. Poszukiwano inspiracji w sztuce średniowiecznej,
włoskiego quattrocenta, a także w sztuce japońskiej.
Tematyka była różnorodna. Ze względu na mistycyzm, inspiracje literaturą i religią,
poszukiwano tematów, które odrzucili realiści.
