Nurt włoski Flashcards
(6 cards)
Około 1630 roku rozwinął działalność warsztat Giovanniego Battisty Falconiego
– włoskiego sztukatora barokowego tworzącego pod wpływem szkoły rzymskiej. Jego
dziełem były wczesnobarokowe dekoracje stiukowe w kościołach na Lubelszczyźnie oraz
w Małopolsce, m.in. dekoracja wnętrza kościoła Świętych Piotra i Pawła w Krakowie.
Około
połowy wieku zasłynęli w Polsce Giovanni Battista Ghisleni oraz Giovanni Francesco
Rossi – Włosi, którzy zapoczątkowali styl pełen dynamiki i ekspresji.
Ghisleni oprócz
dekoracji teatralnych i okolicznościowych wykonywał liczne nagrobki, epitafia i projekty
ołtarzy. Rossi na dworze Jana II Kazimierza tworzył rzeźbiarskie portrety, które charakteryzowały: ekspresja ujęcia, drobiazgowy modelunek i wysoki poziom artystyczny.
Portretowane przez niego osoby ujęte były z uchwyceniem towarzyszących im emocji.
Artysta wykonał wizerunki króla Jana II Kazimierza i jego żony Ludwiki Marii Gonzagi,
które dziś znajdują się w zamku Gripsholm w Szwecji
Najpełniej jednak nurt nawiązujący do twórczości Giovannigo Lorenza Berniniego
w rzeźbie na terenie Polski reprezentowali
Ercole Ferrata i Baltazar Fontana
Ercole Ferrata, ołtarz kaplicy św. Elżbiety
przy katedrze we Wrocławiu
Dzieło wykonane z białego marmuru w 1682
roku stanowi znakomity przykład rzeźby
w stylu Berniniego. Postać świętej, żyjącej
w XIII wieku węgierskiej królewny, która
wspomagała ubogich i chorych, została
ukazana w dynamicznej pozie. Adorujące ją
anioły, umieszczone po bokach ołtarza, zdają
się unosić, gdyż rzeźbiarz ukrył ich punkty
zaczepienia. Dzięki temu cała kompozycja
ma charakter atektoniczny
W Polsce w drugiej połowie XVII wieku najwybitniejszym dekoratorem był Baltazar Fontana,
należący do znanej w Polsce rodziny artystycznej
pochodzącej z południowej Europy. Wykonywał
dekoracje stiukowe w pałacach, zamkach i ko-
ściołach na terenie Moraw i Małopolski zarówno
w formie niemal graficznych reliefów płaskich, jak
i wypukłych, niekiedy mocno występujących
z tła. W dekoracjach ornamentalnych pojawiały się
girlandy kwiatowe i owocowe, konchy, panoplia
i putta. Wśród nich artysta przedstawiał głęboko
modelowane postacie. Jego najwybitniejszym dziełem
jest wystrój rzeźbiarski kościoła św. Anny, który
powstawał na przełomie XVII i XVIII wieku
w Krakowie. W jego skład wchodzą: ołtarze, posągi,
dekoracja ornamentalna wnętrza i fasady oraz peł-
noplastyczne figury. Wśród nich wyróżnia się figura
Świętej Anny, patronki kościoła. W dekoracji znalazł się też zaczerpnięty z twórczości Berniniego motyw glorii promienistej. Jego rzeźby stały się wzorem
dla innych działających w Polsce artystów
Baltazar Fontana
Święta Anna
Posąg ponadnaturalnej
wielkości wykonany pod
koniec XVII wieku został
wymodelowany w stiuku
i usytuowany na pilastrze
arkady wejściowej
do kaplicy Niepokalanego
Poczęcia kościoła
św. Anny w Krakowie.
Jest to jedna z figur
zdobiących kościół. Dzieło
cechuje dynamizm ujęcia
i wydłużenie postaci.
Święta o uduchowionej
twarzy została
przedstawiona
w rozwianej szacie
