rzeźba Flashcards

Question

styl międzynarodowy

Answer 1

Około roku 1400 w Europie rozwinął się styl międzynarodowy, zwany też pięknym stylem. Artyści zainspirowani nurtem dworskim z poprzedniego stulecia idealizowali twarze postaci i rzeźbili miękkie fałdy szat. Bogate draperie modelowano w kaskady i charakterystyczne fałdy agrafowe o miękkich brzegach. Postacie były smukłe. Za dzieła najbardziej typowe dla tej tendencji uznaje się Piękne Madonny.

Answer 2

Ten typ rzeźbiarski ukazywał Marię z nagim Dzieciątkiem na ręku, stojącą w pozie głębokiego kontrapostu. Układ ciała przyjmował często kształt litery „S”. Na twarzy Marii malowały się czułość i troska. Podkreślano kontakt wzrokowy i emocjonalny między matką a dzieckiem. Rzeźby te obrazowały skomplikowane treści teologiczne: Maria jawiła się w nich jako matka, królowa (korona lub diadem na głowie, królewski płaszcz), dziewica (motyw rozpuszczonych włosów) i Nowa Ewa, która podaje dziecku jabłko zbawienia. Nagie Dzieciątko, często usadowione wysoko na ramieniu Marii, kojarzyć się miało z eucharystycznym Ciałem Chrystusa (łac. ‘Corpus Christi’), prezentowanym wiernym podczas liturgii i adoracji. Postać Marii odpowiadała kanonowi urody późnego średniowiecza – miała drobne rysy twarzy, wyraźnie wysklepione policzki, wysokie czoło i wąskie ramiona. Fizyczne piękno Matki Boskiej miało być obrazem jej wewnętrznej doskonałości.

Answer 3

Rzeźbę wykonano z wapienia w warsztacie praskim ok. 1390 roku i polichromowano. Madonna stojąca w pozie kontrapostu oburącz trzyma i eksponuje nagie Dzieciątko. Jej wyidealizowaną twarz o drobnych rysach okalają delikatne loki. Draperia płaszcza Marii opada po bokach kaskadami fałd, suknia u dołu układa się w głęboko modelowane fałdy agrafowe. Rzeźba ma 1,12 m. Znajduje się w Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu.

Answer 4

W rzeźbie drugiej połowy XV wieku pod wpływem malarstwa niderlandzkiego rozwinął się nurt charakteryzujący się dążeniem do oddania realizmu i wyraźniejszego pokazania stanów emocjonalnych postaci oraz eksponowaniem bardzo bogatych układów szat o ostro łamanych draperiach. Układ fałd często był niezależny od ułożenia ciała rzeźbionej postaci. Decydowało to o dekoracyjnym charakterze dzieł.

Answer 5

symetryczny lub asymetryczny układ fałd, fałdy autonomiczne, czyli układające się niezależnie względem budowy anatomicznej, lub fałdy wydobywające naturalną budowę ciała, powiązanie lub brak powiązania fałd z ruchem ciała, fałdy głęboko lub płytko rzeźbione (graficzne), fałdy miękkie lub łamane, kaskady fałd, kaskadowe festony, fałdy kanelowe, fałdy diagonalne, fałdy w kształcie litery „V”, fałdy agrafowe, fałdy miseczkowe (misowe), fałdy wirowe (koncentryczne), fałdy łyżkowe (o wyraźnie zarysowanej krawędzi wzdłuż parabolicznego obrysu), fałdy poprzeczne, fałdy małżowinowe, wywinięcie szaty ukazujące wewnętrzną stronę tkaniny, śrubowe ukształtowanie rąbka perizonium, czyli szaty na biodrach Chrystusa.

Answer 6

Agnieszka – jagniątko. Andrzej – krzyż w kształcie litery „X”. Anna – z Marią i Dzieciątkiem (św. Anna Samotrzeć), z Joachimem przy Złotej Bramie. Antoni Wielki – pustelnik z brodą, kij w kształcie litery „T”, często w scenie kuszenia przez demony. Augustyn – biskup zagłębiony w lekturze lub pisaniu, z dzieckiem trzymającym łyżkę. Barbara – wieża o trzech oknach, miecz. Bartłomiej – nóż i zdarta skóra. Cecylia – instrumenty muzyczne, głównie organy. Dionizy – trzymający własną głowę, strój biskupa. Dominik – habit dominikański (biały z czarnym płaszczem), gwiazda na czole lub nad czołem, z psem. Dorota – koszyk kwiatów lub owoców. Elżbieta – w starczym wieku, głównie w scenie Nawiedzenia, często w przedstawieniach Świętej Rodziny z małym Janem Chrzcicielem. Eustachy – na polowaniu, widzący jelenia z krucyfiksem między rogami. Florian – dzban z wodą, zbroja rzymska. Franciszek – habit, tonsura, rozmawia z ptakami lub w scenie stygmatyzacji, czyli nadania ran odpowiadających ranom Chrystusa. Gabriel – anielskie skrzydła, strój dworski, lilia lub gałązka oliwna, w scenie Zwiastowania. Hieronim – strój kardynalski, lew, w pracowni podczas tłumaczenia Wulgaty. Jadwiga Śląska – habit cysterek, mitra książęca, model opactwa w Trzebnicy w dłoniach. Jakub Starszy – muszla, kij podróżny, kapelusz z wywiniętym rondem. Jan Chrzciciel – w skórze wielbłądziej, z cienkim krzyżem, z barankiem, w scenie Chrztu Chrystusa, w scenie ścięcia głowy. Jan Ewangelista – orzeł, księga, kielich (w nim często żmije), składający głowę na piersi Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy, stojący pod krzyżem, piszący Apokalipsę na Patmos. Jerzy – zbroja, tarcza, na białym koniu, walka ze smokiem. Józef – rozkwitająca różdżka, narzędzia cieśli, w przedstawieniach Świętej Rodziny, w trakcie ucieczki do Egiptu. Maria Magdalena – puszka na wonności, rozpuszczone włosy, czaszka, w scenie obmywania nóg Chrystusa łzami, w scenie spotkania ze zmartwychwstałym Chrystusem, pokutująca z czaszką. Krzysztof – z Dzieciątkiem Jezus na ramionach przechodzący przez bród, czasem z psią głową. Łukasz – wół, księga, malujący Madonnę. Małgorzata – smok, krzyż. Marcin – rycerz na koniu ofiarowujący połowę swojego płaszcza biednemu. Marek – lew, księga. Mateusz – anioł, księga, halabarda, w scenie Powołania. Michał – anielskie skrzydła, waga, zbroja, miecz, w scenie Psychostasis (gr. ‘ważenie duszy’) lub podczas walki ze smokiem. Mikołaj – strój biskupi, pastorał, trzy złote kule. Paweł – długa i rzadka ciemna broda, miecz, księga, spadający z konia w chwili nawrócenia. Piotr – siwa krótka broda, klucze, kogut. Rafał – archanioł z Tobiaszem i rybą. Sebastian – przywiązany do drzewa lub słupa, przebity strzałami. Stanisław – strój biskupa, u stóp ciało wskrzeszonego Piotrowina. Tomasz – lanca, scena, w której bada palcem ranę w boku zmartwychwstałego Chrystusa. Szczepan – strój diakona, tonsura, kamienie, w scenie kamienowania. Wawrzyniec – strój diakona, ruszt. Weronika – z chustą z odbitym obliczem Chrystusa. Wojciech – strój biskupa, wiosło, włócznia.

rzeźba Flashcards

(30 cards)