KINO WŁOSKIE Flashcards
(21 cards)
Włoski neorealizm
Włoski neorealizm jest najwcześniej wykształconym ruchem powojennym w kinie. Stał się też międzynarodowym mitem ważnym nie tylko we Włoszech. Neorealiści byli pierwszymi, którzy “wyszli na ulicę” i nagrywali głównie w plenerach. Neorealizm powstawał w bardzo samoświadomy sposób. Neorealizm rozliczył się z II Wojną Światową. Główną tematyką była bieda, sieroty, zniszczenia powojenne, mimo że sami twórcy wywodzili się często z wyższych sfer. Było to kino realistyczne, odchodzące od hollywoodzkich standardów. Głównym scenarzystą był Cesare Zavattini.
Przedwojenne kino włoskie
Przedwojenne kino włoskie nie było ciekawe. Były to filmy sztuczne, Nie były propagandowe, lecz Hołdowały wartościom, promowanym przez Mussoliniego. Powstawały też filmy historyczne na zamówienie państwa. Neorealiści chcieli zerwać z kulturą faszystowską na poziomie estetycznym, choć wielu neorealistów tworzyło filmy w faszystowskich Włoszech. Włoski reżim nie potrafił stworzyć kina popularnego na świecie, lecz zbudował pod to podwaliny (przemysł, festiwal w Wenecji). W kontrze Francuzi stworzyli festiwal w Cannes
Szkoła filmowa i Cinecita
1935 – założenie szkoły filmowej (jedna z pierwszych na świecie)
1937 – założenie studia Cinecita (kino-miasto) w obecnym Rzymie – największe studio w Europie Mussolini otworzył też czasopisma filmowe, jak “Cinema” i “Bianco e nero”.
1945 – “Rzym, miasto otwarte” – Roberto Rossellini (neorealizm)
1945 – “Rzym, miasto otwarte” – Roberto Rossellini, Zaczął powstawać jeszcze w II Wojnie Światowej. Początkowo powstawał jako dokument okupacji niemieckiej. Jednak rozrósł się w fabułę. Federico Fellini współscenarzystą. Rossellini odchodzi od klasycznej, hollywoodzkiej narracji. Rossellini stał się ojcem chrzestnym neorealizmu. Film miał nominacje do złotej palmy w Cannes rok później, co dało neorealizmowi sławę międzynarodową.
1945 – “Rzym, miasto otwarte” – Roberto Rossellini fabuła
1945 – “Rzym, miasto otwarte” – Roberto Rossellini -Panuje ogólna bieda i głód, miasto jest pod okupacją niemiecką. Ciężarna mama wysyła synka po księdza. Ksiądz jest też zaangażowany w wojenne tematy i jest umówiony z informatorem, dostał też w książkach schowany hajs, dostarcza też broń i ukrywa uciekinierów. Francesco jest partnerem tej ciężarnej, jej synek go kocha i pyta czy może go nazywać ojcem. W dzień ich ślubu ssmani otaczają całą okolice. Chłopczyk namawia wszystkie dzieci do ataku bo u nich na dachu mają bomby. Złapali Francesco i ta przyszła żona za nim pobiegła ale rozstrzelali ją, synek został sam. Grupa dorosłych mężczyzn zaplanowała zasadzkę na ten transport porwanych. Fancesco udało się uciec. Na ulicy złapali księdza. Złapany zostaje również Manfredi gdyż jego dziewczyna ćpunka wydała go za narkotyki, że działali w ruchu oporu. Manfredi jest przesłuchiwany coraz bardziej agresywnie jak przyprowadzają księdza aby na niego patrzył to zaczynają się nad ni strasznie znęcać. 3 z nich który był w celi mimo że nieznajomy to powiesił się. Finalnie zabili Manfrediego, ale nie mają żadnych informacji, ksiądz mówi do Niemców że są przeklęci. Oni rozstrzelali go. Dzieci które uczył przyszły na to skazanie i gwizdały mu.
1948 – “Złodzieje rowerów” – Vittorio de Sica (neorealizm)
1948 – “Złodzieje rowerów” – Vittorio de Sica Pełnia neorealizmu. W tym okresie 60% Włochów zależało od swojego roweru. Nie wszystkie sceny były kręcone w plenerze, co zwiększyło koszty. Ostatecznie zagrali tam same żółtodzioby. De Sica, jako osoba bardzo popularna, reklamował swoim nazwiskiem film i jeździł po festiwalach. Studio nie wierzyło w sukces filmu przez brak znanych twarzy. Przez brak gwiazd film nie zarobił bardzo dużo (choć poprawnie). W 1950 film ten dostał honorowego Oscara, bo nie było jeszcze kategorii filmu nieanglojęzycznego. Spopularyzowało to neorealizm na Zachodzie. Opowieść jest niezwykle prosta, ukazuje trzy dni z życia biednego robotnika
1948 – “Złodzieje rowerów” – Vittorio de Sica - fabuła
1948 – “Złodzieje rowerów” – Vittorio de Sica - Opowieść jest niezwykle prosta, ukazuje trzy dni z życia biednego robotnika Antonia, który otrzymuje pracę rozlepiacza plakatów do pracy potrzeby mu rower który kupują w zamian za 6 prześcieradeł. W trakcie pracy rower zostaje skradziony i podejmuje wraz z synkiem liczne próby odnalezienia tego niezbędnego, stanowiącego podstawę ich egzystencji, sprzętu, znajdują starca który widział złodzieja i on niechętnie wskazuje im adres. Tam znajduje podejrzanego ale ma za mało dowodów żeby policja go zamknęła. Sam postanawia ukraść rower ale mieszkańcy go łapią i nie udaje mu się. Koniec filmu zostaje bez roweru.
1949 – “Gorzki ryż” – Giuseppe de Santis (neorealizm)
1949 – “Gorzki ryż” – Giuseppe de Santis - Giuseppe de Santis był najbardziej komunistycznym twórcą neorealizmu. “Gorzki ryż” był próbą pogodzenia neorealizmu z kinem popularnym. Jego sukces zapoczątkował naśladownictwo neorealizmu w miękki, “różowy” sposób na Zachodzie i Wschodzie. Nawet w Polsce po 1956 zaczęto dużo z neorealizmu czerpać. Była to pierwsza alternatywa dla kina hollywoodzkiego.
1949 – “Gorzki ryż” – Giuseppe de Santis fabuła
1949 – “Gorzki ryż” – Giuseppe de Santis - W latach panującej po wojnie nędzy i bezrobociu, na rozległych plantacjach ryżu co roku w porze jego sadzenia zatrudniało się tysiące młodych kobiet. Do jednej z plantacji trafiają bohaterowie filmu, Francesca i Walter, pragnący się tu ukryć przed ścigającą ich za kradzież policją. Wszystko zaczyna się już na dworcu gdzie para próbuje się ukryć przed policjom. Na zbiorach ryżu dziewczyny dzielą się na te które pracują legalnie i nielegalnie, te nielegalne starają się lepiej i szybciej pracować żeby ich też zatrudnili, i zaczynają się ze sobą bić, jeden mężczyzna je pogodził i wszystkie kobiety się zjednoczyły, poza naszymi 2 głównymi- jedna jest złodziejką a 2 ją nakryła. Na taneczny wieczór przybywa też złodziej, dobra dziewczyna ubrała skradziony naszyjnik, sierżant zaczyna bić się ze złodziejem i hot sierżant wygrywa. Okazuje się że złodziejka ukradła podróbkę naszyjnika. Mimo 6 dni deszczu kobiety postanowiły pracować aby zarobić pieniądze. Złodziej uwiódł pracownice, a złodziejka z sierżantem kręci. Złodziej planuje ukraść ryż. Finalnie jak dziewczyna dowiedziała się że naszyjnik to fejk postrzeliła złodzieja. W tym samym czasie ktoś puścił wodę na pola i ciężka praca na nic. A dziewczyna skoczyła z wysokości i popełniła samobójstwo. Każda dziewczyn posypała zmarłą garścią ryżu.
1948 – “Ziemia drży” – Luchino Visconti
1948 – “Ziemia drży” – Luchino Visconti, Początkowo miała to być reklamówka włoskiej partii komunistycznej. Wbrew powszechnemu przekonaniu, używano sztucznego oświetlenia.
włoski dubbing
Włosi mieli dobrze rozwinięty dubbing, więc pomimo nagrywania w plenerze mieli dobrze nagrane dialogi, bo były dogrywane w studiu. Historie neorealistyczne rzadko są dobrze skonstruowane. Są wielowątkowe i mają otwarte zakończenia. Często pokazane są codzienne czynności, które w kinie hollywoodzkim byłyby wycięte.
Neorealizm wygasł tak szybko, jak się pojawił. Już od początku lat 50. neorealizm zaczął się wyczerpywać, sami neorealiści nie chcieli powielać fabuły. W latach 50 był tzw. Cud Gospodarczy, który był wielką odbudową po II Wojnie Światowej. Zaczął się okres gwałtownego wzrostu i problematyka kina neorealistycznego zniknęła. Filmy zaczęły się skupiać na psychologii bohaterów.
Prawo Andreottiego
1949 – wprowadzenie Prawa Andreottiego, ówczesnego ministra kultury – limity importu filmów zachodnich, promocja filmów włoskich, nakaz zatrzymywania części zysków we Włoszech Do władzy doszła konserwatywna chadecja, przez co nie wszystkie tematy były propagowane. Trzeba było być bardziej pozytywnym na temat Włoch. Koniec neorealizmu zapoczątkował epokę wielkich autorów włoskich (Fellini, Antonioni, Vischonti, Passollini), każdy ze swoim własnym stylem. Złota era kina włoskiego oraz Francji trwała aż do 1970 były to najważniejsze kinematografie w europie. Kino autorskie zwróciło się ku psychice bohaterów, ich samotności w nowym, rozwijającym się świecie.
1950 – “Kronika pewnej miłości” – Michelangelo Antonioni (włoskie kino autorskie)
1950 – “Kronika pewnej miłości” – Michelangelo Antonioni - Połączenie dramatu i kryminału. Ciężar sumienia obciąża bohaterów, nawet po rozwiązaniu akcji. Antonioni jest w swoich filmach chłodny, alienuje bohaterów. Zamożny przemysłowiec wynajmuje detektywa aby śledził jego młodszą żonę Paolę czując że skrywa ona sekret. Okazuje się że Paola lata temu miała romans z mężem swojej przyjaciółki, która umarła spadając z konia jednak temat tej śmierci nie jest do końca wyjaśniony. Paola i kochanek spotykają się przypadkiem w Mediolanie i odnawiają swój romans, Paola zaczyna snuć plany aby uciec od męża, emocje między nimi są coraz bardziej napięte są zdesperowani i pogubieni moralnie. Paola naciska na kochanka aby to on pozbył się jej męża, na początku kochanek się waha ale jednak ulega presji, oboje są świadomi że zmierzają w stronę zbrodni. Ostatecznie kochanek się poddaje i góre bierze strach i sumienie. Mąż Paoli prawie ginie w wypadku samochodowym, wie o jej romansie ale zachowuje zimną krew bo nie sa oni w sobie jakoś bardzo zakochani. Paola w pięknej sukni wybiega z domu do kochanka gdzie wsiadają do taksówki, ona płacze, wiedzą że muszą się rozstać. Kochanek zostawia płaczącą Paolę pod drzwiami, on sam zaś wraca do siebie a Paola zostaje z mężem którego nie kocha.
1953 – “Podróż do Włoch” – Robero Rossellini (włoskie kino autorskie) fabuła
1953 – “Podróż do Włoch” – Robero Rossellini - Rossellini rozpoczął neorealizm i skończył go. Ingrid Bergman (ówczesna partnerka Rosselliniego) w roli głównej. Melodramat egzystencjalny. Ma jeszcze cechy neorealizmu, lecz pomieszane są z klasycznymi technikami nagrywania. Mocne skupienie na emocjach i wewnętrznym stanie bohaterów. Angielska para Kate i Alex przyjeżdżają do Neapolu aby sprzedać dom odziedziczony po członku rodziny Kate. Para zatrzymuje się w hotelu ale są zdystansowani wobec siebie a ich rozmowy są pełne nieporozumień. Para spaceruje po ruinach Pompejów, Kate ma refleksje do młodości, Alex jest obojętny, co pogłębia jej kryzys. W hotelu spotykają inną parę która wydaje się mieć idealną relacje potęgując izolację naszej pary. Alex idzie na wieczorne spotkanie z grupą turystów a Kate zostaje sama w hotelu. Kate w następne dni poznaje księdza który daje jej duchowe wskazówki. Para decyduje się na wycieczkę do Capri gdzie nadal są oddaleni emocjonalnie, spotykają dawnych znajomych co wzbudza w nich refleksje na temat ich relacji i życia. Kate uważa że warto spróbować naprawić ich relację, Alex jest raczej sceptyczny ale zgadza się na tą próbę, nie wiemy natomiast czy im się to udało czy nie bo film zostawia otwarte zakończenie.
1954 – “La Strada” – Federico Fellini (włoskie kino autorskie)
1954 – “La Strada” – Federico Fellini - Giulietta Massina (ówczesna żona Felliniego) i Anthony Quinn w rolach głównych. Obecność Quinna pokazuje wpływy amerykańskie w kinie włoskim. Neorealistyczni bohaterowie (klasa niższa) w nieneorealistycznej historii (brak uniwersalności). Figura smutnego klauna pojawia się często u Felliniego. Nino Rota -kompozytorem muzyki. Dziewczyna zaczyna pracować w cyrku bo siłacz kupił ją za 10 000 od matki, ale początkowo nic jej nie wychodzi. Z czasem zaczyna tworzyć duet sceniczny z siłaczem. Siłacz cały czas źle ją traktuje, ale ona emocjonalnie się do niego przywiązuje. W cyrku jeden z artystów zepsuł mu popisowy numer i chce nauczyć dziewczynę grać na trąbce ale siłacz jej zabrania, postrzega dziewczyne jako swoją własność. Dziewczyna odmawia cyrkowi współpracy na rzecz zostania z siłaczem. Na trasie napotykają tego co zepsuł siłaczowi występ i siłacz przez przypadek go zabija. Dziewczyna jest cały czas zastraszona. Finalnie siłacz zostawił ja śpiącą gdzieś w górach w śniegu a sam wrócił do dużego cyrku i występował dalej. Film kończy się jak pijany siłacz płacze na plaży.
1958 – “Sprawcy nieznani” – Mario Monicelli (włoskie kino autorskie)
1958 – “Sprawcy nieznani” – Mario Monicelli -Monicelli był jednym z najważniejszych reżyserów włoskich, choć nie jest tak międzynarodowo znany. Marcello Mastroianni w jednej z głównych ról. Toto, najpopularniejszy włoski komik, pojawił się w roli drugoplanowej. Łączy komizm z głęboką obserwacją społeczną ukazując życie zwykłych osób i ich problemy. Bohaterami są antybohaterowie, nieudacznicy co marzą o łatwym zarobku. Film waha się pomiędzy komedią a dramatem.
1958 – “Sprawcy nieznani” – Mario Monicelli fabuła
1958 – “Sprawcy nieznani” – Mario Monicelli - Na początku filmu poznajemy głównych bohaterów i ich krótki opis, Cosimo-zawodowy złodziej który trafił do więzienia, Peppe (Marcello Mastroianni)- bokser bez perspektyw, Tiberio (Toto) – Fotograf z dzieckiem, jego żona jest w więzieniu, Mario – chłopak z ulicy, Capannelle – starszy, zawsze głodny złodziejaszek, Ferribotte -zazdrosny Sycylijczyk. Cosimo dowiaduje się w więzieniu o pewnym skoku na sejf lombardu, przez ścianę z mieszkania obok. Szuka kogoś aby poszedł do więzienia i dowiedział się szczegółów, zgłasza się Peppe, zdobywa w więzieniu wszystkie informację i przejmuje inicjatywę. Werbuje pozostałych chłopaków, są szkoleni przez zawodowego złodzieja Sato który uczy ich otwierać sejfy. są głośni, chaotyczni i niezdyscyplinowani. Cosimo umiera przejechany przez tramwaj. Włamywacze wynajmują mieszkanie obok lombardu, Mario flirtuje z siostrą Sycylijczyka o co się kłócą, Tiberio zabiera ze sobą dziecko na spotkania bo nie ma go z kim zostawić. Podstępnym flirtem Mario kradnie klucze od dziewczyny strażnika aby łatwiej było się dostać do kamienicy. W nocy przystępują do akcji, z trudnościami i są hałaśliwi bardzo, wchodzą (szyb chyba na pranie) potem przez okna, praz dach szklany, i jak są już w odpowiednim miejscu to zaczynają wiercić w ścianie przebijając rurę z wodą, Chłopaki panikują ale nie przestają działać, po godzinach dalszego wiercenia udaje im się przebić ścianę i są zachwyceni, jednak dostali się do kuchni obok a nie sejfu… rozczarowani i zmęczeni weszli tam, zjedli co było tam w garnczku i każdy wrócił do siebie do domu bez niczego.
duże studia
Działały 3 duże studia:
– Titanus (największe udziały w rynku)
– Carlo Ponti Cinematographica (żoną Pontiego była Sophia Loren)
– Dino de Laurentiis Cinematographica
Pośrednicy między Włochami a Ameryką
Ponti i de Laurentiis stali się pośrednikami między Włochami a Ameryką. “Filmy sandałowe”n(dziejące się w starożytności) były wtedy popularne w Ameryce, produkowano je we Włoszech (np. “Ben Hur”, “Rzymskie wakacje”). Jednocześnie Ponti i de Laurentiis kręcili filmy autorskie i popularne. Ostatecznie sami weszli na rynki amerykańskie.
wprowadzenie telewizji we Włoszech
1953 – wprowadzenie telewizji we Włoszech – osłabienie popularności kina. W latach 70. Roberto Rossellini tworzył filmy telewizyjne. Włosi lubili filmy historyczne (peplum) silmy o Maciste z „Cabirii”(powstawało 5 rocznie), komedie “różowego neorealizmu” (ze społecznym podtekstem, lecz wesołe)
Zyski z filmów
1960 – po raz pierwszy ponad 50% zysków z filmów pochodziło z filmów włoskich (wiek boomu). Większość z tego było z filmów artystycznych
