PODSTAWY KINA KLASYCZNEGO – NARRACJA KLASYCZNA I STYL ZEROWY Flashcards
(12 cards)
Styl zerowy
Styl zerowy – pojęcie wprowadzone przez Noela Burcha (teoretyk i reżyser filmowy)
- oś 180 stopni
- przezroczystość formy
- montaż psychologiczny, oparty na percepcji lub na ruchu
- prosta konstrukcja fabularna
- bohaterowie według konkretnej cechy (jasny podział dobro vs zło)
- narrator wszechwiedzący
- mało elementów zbędnych w kadrze
1939 – „Dyliżans” – John Ford
1939 – „Dyliżans” – John Ford - W roli głównej John Wayne jako ikona westernu. Jasno zarysowane, charakterystyczne postaci. Ford pokazuje rodzinę jako wielkie dobro, ale kwestionuje też społeczeństwo. Akcja zbudowana na działaniach postaci. zdefiniował na nowo gatunek westernu, wprowadzając głębsze postacie i złożoną fabułę, co przyczyniło się do większej popularności tego gatunku w Hollywood. Film porusza kwestie społeczne, takie jak klasa społeczna, uprzedzenia rasowe i złożoność ludzkich relacji. Ukazuje, jak różne postacie, mimo swoich różnic, muszą współpracować w obliczu wspólnego zagrożenia. Film opowiada historię grupy podróżnych, którzy wyruszają w podróż dyliżansem przez niebezpieczne tereny w czasie konfliktu z Indianami. Każda postać reprezentuje różne aspekty amerykańskiego społeczeństwa, a ich interakcje i konflikty rozwijają się w miarę postępu fabuły.
1939 – „Dyliżans” – John Ford fabuła
1939 – „Dyliżans” – John Ford - Różne postacie w dyliżansie, po drodze spotykają Ringo <kowboja> zabierają go. Zatrzymują się w gospodzie na noc, druga część podróży doprowadziła ich na kolejna gospodę, gdzie jedna z dziewczyn rodzi dziecko. Kiedy kowboj próbuje uciec dostrzega ognisko Indian i szybko stamtąd uciekają. Indianie ich atakują. Jednak w trakcie pościgu i strzelaninie udaje się że wojsko konne ratuje ich i przegania Indian. film „Dyliżans” kończy się dramatycznym finałem, w którym Ringo Kid staje do ostatecznej konfrontacji z bandytą, który zabił jego ojca. Po przerażającej strzelaninie, Ringo udaje się pokonać przeciwnika i uratować Dallas, która wcześniej zmagała się z odrzuceniem społecznym.Na końcu Ringo i Dallas opuszczają miasto, co symbolizuje nowe możliwości i nadzieję na przyszłość. Ich związek, który rozwinął się podczas niebezpiecznej podróży, stanowi zakończenie pełne obietnicy, mimo że wciąż pozostają wyzwaniami, które mogą ich spotkać. Film kończy się w poczuciu triumfu indywidualizmu oraz związku między bohaterami, jednocześnie zostawiając widza z refleksją nad złożonością ludzkich relacji.
Ringo Kid (John Wayne): Młody, odważny rewolwerowiec, który symbolizuje indywidualizm i pragnienie sprawiedliwości. Jego postać jest centralna dla narracji, a jego rozwój osobisty jest kluczowy w kontekście całej opowieści. Z mściciela do osoby zdolnej do pomocy (ochrania innych pasażerów) i miłości (relacja z Dallas)
Dallas (Claire Trevor): Prostytutka, która staje się symbolem odrzucenia społecznego, ale także siły i odwagi. Jej relacje z innymi postaciami pokazują, że wartość człowieka nie zależy od społecznego statusu.
Doc Boone (Thomas Mitchell): Pijak, który jest jednocześnie lekarzem. Reprezentuje skomplikowaną naturę ludzkiej moralności oraz walkę z wewnętrznymi demonami.
Mr. Peacock (Donald Meek): Słaby i bojaźliwy pasażer, który symbolizuje klasy średnie i ich obawy w obliczu niebezpieczeństwa, ujawnia ludzki strach i potrzebę bezpieczeństwa.
Mrs. Mallory (Louise Platt): Młoda kobieta z wyższych sfer, która w trakcie podróży zmienia swoje postrzeganie innych. Jej przemiana pokazuje, zdanie może się zmienić w obliczu wspólnego zagrożenia.
Buck (Andy Devine): Woźnica dyliżansu, który dodaje humoru do filmu, jednocześnie odzwierciedlając codziennych ludzi, którzy muszą stawić czoła trudnym sytuacjom.
Geronimo: Choć nie jest typową postacią, Indianie, którymi dowodzi, reprezentują zarówno zagrożenie, jak i tragiczny los rdzennych Amerykanów w obliczu ekspansji białych osadników.</kowboja>
Musicale
Musicale zaczęły rozwijać się już po wprowadzeniu dźwięku jako pokazanie nowych możliwości technicznych. Na początku popularne były rewie. Rewie nie miały narracji i składały się wyłącznie z występów muzycznych i tanecznych. Eksperymentowano w nich z technologią.
Backstage musical
Backstage musical – musical popularny w latach 1932-33, opowiadający o powstaniu spektaklu muzycznego (często na Brodwayu). Te musicale stworzyły też własne typy postaci, jak “gold digger”. Backstage musicale są często analizowane z perspektywy kapitalistycznej prezentując “American Dream” i „self made mana”. Musicale te bazowały często na duecie Ruby Keeler – Dick Powell. Ruby Keeler specjalizowała się w stepowaniu, była żoną Ala Jolsona. Po ich rozwodzie jej kariera się posypała. Powell często zmieniał emploi, potem grał w filmach kryminalnych, noir.
1933 – “Ulica szaleństw” – Lloyd Bacon
1933 – “Ulica szaleństw” – Lloyd Bacon backstage musical w roli głównej duet Dick Powell-Ruby Keeler. Niewinność protagonistki vs wątpliwa moralność innych postaci kobiecych. Finał filmu to występ, wypełniony spektakularną choreografią. Autorem choreografii był Busky Berkeley. Numer ten przekracza formę teatralną i wykorzystuje możliwości filmu. Zasłynął ujęciami z góry gdzie tancerze układali się w geometryczne wzory. Takie ujęcia z lotu ptaka nazywają się Berkeley Shots. Grupę niezidentyfikowanych tancerek nazywa się chorus girls. Ich rola sprowadzała się tylko do funkcji estetycznej i do fetyszyzacji ich części ciała. Autorem piosenek był Al Dubin.
1933 – “Ulica szaleństw” – Lloyd Bacon fabuła
1933 – “Ulica szaleństw” – Lloyd Bacon - Producent Julian jest na skraju bankructwa i wystawia sztukę jako ostatnie koło ratunkowe. Główną gwiazdą mimo że nie umie tańczyć zostaje Dorothy, udaje jej się to ze względu na bogatego sponsora. Rozpoczynają się przesłuchania i jedną z tancerek zostaje bardzo utalentowana Peggy. Dorothy ma sporo problemów zawodowych i osobistych ze względu na sprzeczki z byłym kochankiem. Podczas ostatniej próby Dorothy ma kontuzje i nie może wystąpić na premierze. Na jej zastępstwo wyznaczają Peggy. Na Premierze Peggy wypada wyśmienicie i zostaje wielką gwiazdą.
1933 “Królowa Krystyna” – Rouben Mamoulian
1933 “Królowa Krystyna” – Rouben Mamoulian – Greta Garbo w roli głównej – melodramat przedkodeksowy (Kodeks Haysa) dzięki temu mógł wyjść, pomimo aluzji do związków lesbijskich Krystyny. Konflikt między dobrem państwowym a rodziną i miłością. Nowatorskie pokazanie że Samodzielnej kobiety władcy, która wybiera miłość i wolność zamiast politycznego obowiązku. Jedna z najsłynniejszych niemych scen w kinie dźwiękowym, kiedy królowa patrzy w dal ze statku.
1933 “Królowa Krystyna” – Rouben Mamoulian fabuła
1933 “Królowa Krystyna” – Rouben Mamoulian - Krystyna zostaje królową już jako dzieciątko, Królestwo naciska na ślub z księciem Charlesem, królowa spędza noc z przypadkowo poznanym księciem Hiszpani, następnego dnia książę dowiaduje się że Krystyna jest królową, lud jest niezadowolony ze znajomości z Hiszpańskim księciem i buntuje się, całe królestwo sprzeciwia się związkowi królowej z Hiszpanem. Królowa odmawia ślubu z księciem Charlesem i abdykuje, postanawia zostać z księciem Hiszpanii. Jednak on przegrał w pojedynku z Charlesem i umarł.
Kodeks Haysa
Kodeks Haysa – mocno wpłynął na tworzone gatunki filmowe i tematyki. Głównym kontrolerem był filmów był Joseph Bell. Kodeks został zaostrzony w 1933 roku na prośby chrześcijańskich środowisk (Legion Przyzwoitości), Kodeks był inicjatywą samego przemysłu filmowego, formą autocenzury. Administracja kodeksowa miała kontrolę nad produkcją filmu i dała ostateczny „seal of approval”, jeśli film spełniał wszystkie wymagania kodeksu.
hollywood po 1933
Po 1933 Hollywood musiał podrzucić niektóre tematy. Trzeba było podkreślać, które wartości są moralnie dobre. Twórcy szukali sposobów na unikanie kodeksu na różne sposoby. Niektórzy kpili w filmach z niego (np.: Hitchcock w „Psychozie”) Melodramaty bazowały zazwyczaj na postaci kobiety, przez co były uważane za filmy dla kobiet.
Beauty Machines
Beauty Machines – sztab makijażystów, fryzjerów, chirurgów plastycznych, dentystów, którzy dbali o jak najlepszy wygląd aktorek. Poprzez rozjaśnienie twarzy aktorki podczas scen pocałunków, podkreślano jej niewinność, aby nie sprowokować skojarzeń z erotyzmem i pożądaniem.
